دوها
ڄڻ ته وڻ تي ويهي ڪا ڪوئل ٻولي وئي.
*
هيڏو انياءُ ٿئي ٿو، ڀٽائي جي بستيءَ ۾،
تنهنجو ئي پيغام وساري، ويٺا آهن وستيءَ ۾.
*
هن کان پوءِ جيئري ئي مري وئي آ،
الائي ڇو ڳڻتي ۾، ڇوڪري ڳري وئي آ.
*
پرائي آئي سور مٿي جو وئي هئي وهان تي،
ڪيڏو ٿي بار ڀانئين هوءَ پنهنجي هان تي.
*
ڇڏي ويون گهر ۾، مون کي اڪيلو،
پڊعيدن ۾ لڳو هو “جمن شاهه” جو ميلو.
*
مومل ويٺي ماٺ ۾، ڇا پئي سوچين؟
تڪي راهون راڻي جون اڃا پئي لوچين.
*
ڇا سوچي رهي آن تون کاڏي تي هٿ رکي،
تنهنجي منهن منجهان عجب وارتا پئي لکي.
*
وڏو دوهو:
ويهي ڪينجهر تي، گُهر دعا مٺڙا،
پَس نظارو نينهن جو ڪنول کِڙيا سر تي.
کَرو دوهو:
واءَ وانگر وڃان سڀ چون ٿا وڃ،
سمنڊ منجهه ٿي تران لهي نه پوءِ به اُڃ.
آزاد دوهو:
ميرو ميرو ٿو لڳي اڄ ته آڪاس،
ٽڙيو نه ڪو تارو کڙيو نه ڪو چنڊ.
پڇ کنيا دوهو:
وڍي پيو ٿو وڻ کڻي ڪهاڙي،
مٿي سارين مڻ کڻي ڏهاڙي،
ڏينهن جي پڇاڙي.
عجيب مسئلن تي نه ڇيڙ مون کي،
اي هوا پنن جان نه ٽيڙ مون کي،
نه ميڙ مون کي.
منهنجي وڃڻ کان پو پٽ جي پارت اٿئي،
مرڻ مهل هڪ ماءُ مون کي نصيحت ڪئي.
تيار ٿي وٺو ڇا هلنديون مون سان گڏ؟
ڀر وارن جي وهانوَ جو مليو آهي سڏ.
وڏو دوهو:
کٽي سنڌ جي سوڀ تون به ڪيئن سگهندين،
بيڪار گيت لکندين پوندءِ پلئه لوڀ.
کَرو دوهو:
منهنجا گيت گلابي گرميءَ جي شام جهڙا،
تنهنجا نيڻ شرابي شاعر “شيام” جهڙا.
آزاد دوهو:
ڪوڙا سڀ نظريا ڪوڙو هو انقلاب،
توکي ڇا ناهي خبر؟ سنسار سڄوئي ڪوڙ آ.
دوهو:
هن پاڻ به مون کي ڏني آهي گار،
امان! تون مون کي ائين ته نه مار.