سجوڙ (ٻه سٽا)
مون پاڻ ڏٺو پنهنجي اکين سان،
اياز موٽي آيو آ.
*
اڃا به ڏس اڃا به ڏس،
اياز لکي رهيو آهي.
*
موت به مات کائي ويو،
اياز جي هٿان.
*
جديد شاعري جي کوکلي جسم ۾،
اياز روح آ ڦوڪيو.
*
هن صدين لاءِ لکيو هو،
هو صدين تائين رهندو.
*
اياز جي ته هنج ۾،
سُڪون آهي ڪيڏو.
*
تو جي ڇڏيا نقش پيرن جا.
اسان انهن تي ئي هلون پيا.
*
نئين بلندي ڏني هن اسان کي،
اياز پرهه آ سنڌ جو.
*
بي رُخي نظرن سان چوٽ ٿي مون کي لڳي،
تنهنجي نيت ۾ کوٽ ٿي مون کي لڳي.
*
کوٽي پٿر مون هيرا ڪڍي وتا،
هن سماج مان انڌيرا ڪڍي وتا.
*
رت هاڻو هن جو جسم،
ڪفن ۾ ويڙهيل پيو آ.
*
ڪري مُهڙ سنڌ ڏي، پڙهان ٿي نماز،
ڌرتي آهي منهنجو ڪعبو، قبلو.
*
اِها آڪڙ هاڻي ڇڏي ڀي ڏيو،
اچو گڏجي مسئلن کي حل ڪيون.
*
چون ٿا محبت ڪرڻ اچئي ئي نٿي،
چيم محبت ڪرڻ لئه به اسڪول کوليون!؟
*
گهُٽ ٻوسٽ ته ڏسو هوا به ناهي،
تتل دل جي ڪنهن وٽ دوا ناهي.
رات جي پيرن ۾ ڪنهن ڇير آ ٻڌي ڇڏي،
ديس ڌڻين جي دلين ۾ ڪنهن مير آ وجهي ڇڏي.
*
خبر نه هئي محبت موٽ کائيندي،
عجيبن کان الفت چوٽ کائيندي.
*
ڏئي ڪي دڙڪا اچو راهه روڪيو،
ڏسون ٿا اسان به ته ڪيئن ٿا ٽوڪيو.؟
*
لکڻ به آ هڪ لُوڙ،
هجي سانت ۾ ڄڻ گوڙ.
*
ٿي وئي سگريٽ جي ڇار،
محبت لڳي ڪچي گار.
*
زندگي ڪار جيان گذري وئي،
مان اڏامان ڌوڙ وانگر.
*
سِٽون پڙهي آليون ڪري اکيون،
اي ڪاش! ڪو هجي احساس وارو؟
*
ڏسي حال ديس جو اٿن نٿا،
سي مرد آهن *خواجا سرا.
خبر ناهي ڇا ٿو پيو ڪيرائي؟
“ڪو ته آهي” دل پيو چورائي.
*
شاعرو! ڪيو هي قبول،
خالي سٽون ناهي سٽون آهن.
*
پڙهي ته ڏسو لفظ منهنجا،
دل ۾ پاڻهين لهي ويندوَ.
*
انڌاري واٽ کٽڻي آ،
ڪاميابي اوس اچڻي آ.
*
الاريون گل، رڙيون ٿي ويون،
اسان لاءِ هي قاتل گهڙيون ٿي ويون.
*
اوجاڳا اکيون اديب خون،
وري جاڳي لکيو اٿائين شايد.
*
ساڳي ڳالهه وري وري ٿا ورجائن،
ماڻهو ۽ ڪتا هڪجهڙو ٿا ڳالهائن.
*
ڳوٺ سڄو سُتل آهي،
رستو اڪيلو جاڳي ٿو.
گل ويا ڪومائجي،
پرهه ڪا ڳولهي اچو.
*
مان ڀلجي پوان ٿي اڪثر،
چنڊ به تو جهڙو ٿو لڳي.
*
ٿا پکي اڏرن آڪاش تي،
ڪاش مان تن جي هجان.
*
وطن آزاد ڪرائڻ وارا،
تڏهن ئي وطن وڪڻي ويا.
(1947ع)
*
ڌوڙ مٽي ٿي ويا خواب سارا،
تو ڏانهن رهيل حساب سارا.
*
پري تائين پڪارون ٻڌجن ٿيون مون کي،
هتي آهن بهارون ڏسجن ٿيون مون کي.
*
ننڍڙي بکئي ٻار سان گڏ،
ڪالهه فوٽ پاٿ روئي هو ڏنو.
*
ڪاڳر تي لکان جڏ “سنڌ”،
قلم به سجدا ٿو ڪري.
*
هيڏانهن “سنڌ” هوڏانهن “تون”،
پري ... ته مان “سنڌ” کڻان.
*
ڀتيون نه ٽٽنديون رواج نه ٽٽندا،
مشڪل رستا ڪڏهن نه کٽندا.
*
ڪر ڀلي اکيون بند،
سج پوءِ به اڀرندو.
*
تون نٿو سمجهين سگهين،
رمزون منهنجي راڳ جون.
*
ڏٺم جنت جي ڀتين تي،
شاهه سائين جون آيتون.
*
وري بهارون رنگا رنگي،
ياد آيو وڇوڙو صادق جو.
(صادق فقير جي ورسي تي لکيل)
*
ڪينجهر چمي پيو کاڏي،
شام جي سج جي.
*
وڃي ٿي نظر منهنجي ڏور تائين،
تون ته ناهين ير دور تائين.
*
فيبروريءَ ۾ “سوز” به وڇڙيو سُر به وڇڙيو،
آهن بهارون درد جهڙيون.
(سوز هالائي، صادق فقير)
*
ملي ٿي هر شيءَ ورثي ۾،
ائين سنڌ اسان جو ورثو آ.
*
چوريءَ چوريءَ رنگ هڻي وڻين،
من ته منهنجو هوليءَ جهڙو.
*
ڄاتل سُڃاتل شهر ۾،
سڃاڻپ وڃائجي وئي.
*
ڪولهڻ! تنهنجو ڪچو خراب،
پائي ڪيئن هان ساڀيان؟؟
*
جيجل! هتي ساهي ڪيئن پٽيان؟
هتي مان محفوّظ ناهيان.
*
صحرائن ۾ سرد راتيون،
گهارڻ چاهيان ٿي.
*
موهن جي جهوليءَ ۾ رکي مٿو،
ڪا ته سمبارا روئي پئي.
*
تصوير ٺاهيم دونهين ۾،
ڊهي وئي ڊهي وئي.
*
هليو ويو انقلابي مسافر،
پٿر به سنڌ جا روئي پيا.
(ڄام ساقي)
*
منهنجا خواب خدا،
ساڀيان ٿا گهرن.
*
هڪ وڏي قرب مان،
گذر ٿو منهنجو ٿئي.
*
اکين جي روشنائي گهٽجي وئي،
اچو خواب ٻاري کڻي اچو.
*
ڌرتي ڏنو ٿم ڪيڏو درد،
هلو آسمانن تي هلون.
*
ڪير سمجهي هن شعور کي؟
ڳوٺ سڄو آ اڻپڙهيل.
*
نه وڃجان ڪڏهن هن واٽ تان،
هتي پيئڻ بلا ٿي رهي.
*
اسان ته ڏڪي ٿا وڃون،
ڌاڙ، گهوڙا ايڏي نه ڪر.
*
ٻاهر بم ڦاٽو آ،
اندر ٻار ڊڄن ٿا پيا.
*
ڪنهن ماءُ نه ڄڻيو آ اهڙو پٽ،
جو مون کي روڪي سگهي.
*
تون بس پنهنجو ڪم ڪر،
ڪتا پيا اهي ڀونڪندا.
قلم منهنجو تلوار آ،
کوڙن جا ڪنڌ لاهيندو!
*
تون به ٿو مون کي جهلين !؟
مڙڻ جي ته مان به ناهيان.
*
مان جٿي ڀي ٿي وڃان،
گلزار گهر ٿي وڃي ٿو.
*
وات ڦاڙي کوڙ واڳون،
اڃا به هت ويٺا هَن.
*
همت اگر به هاري وڃان،
حوصلو ضرور ڏيارجو.
*
وڏي مشڪل سان گذري وقت ٿو،
وقت به ڄڻ زندگي بيواهه جي.
*
هن بهار جي هوليءَ ۾،
درد آهي ڄاتم جو.
*
جاڳ ۾ ته ڪو چيٽ نه آ،
پر سپنا آهن هوليءَ جهڙا.
ٻاهر هوا بهار جي،
اندر ساڳي گهُٽ.
*
کوڙ قاتل پويان آهن،
تڏهن مان روپوش هان.
*
تون ڀلي پيو رات ڀانءِ،
مان پرهه هان باک هان.
*
آزاد هان هوا جيان،
قيد تون وري ته ڏس!
*
مايوسي پري ڪري وحدت پائي گهم،
ادعوني استجب لڪم.
*
جيئري ته لوڙيندين،
مري به توکي مزو نه ايندو.
*
تون ڇڏيندي ڀڙوت ڪرڻ وڏيري جي،
تبديلي پوءِ ئي ايندي.
*
گيت جي سرجيان ٿي ويهي سانت ۾،
هي پڙاڏا سڏ ٿي گونجي پوندا.
تون به منهنجي ماٺ کي نه ٽوڙي سگهين؟
اڙي عزرائيل! توکي ڀلا مان ڇا چوان؟
*
گمنام مسافر جو جنازو ٿو وڃي،
او ڏات ڌڻي، اچ ڇٽ ڦول ٻٽي.
*
ڇڳل کٽ تي سُمهين،
ڪو خواب ٿو نوان ڏسي.
*
صبح جو ويهي سوچي پئي،
رات واري خواب تي.
*
دل جي ڪا تار ڳنڍيل آ تنهنجي نيڻن سان،
نهارين ته ٿرٿلو مچي ٿو وڃي.
*
مڃتا ٿو گهري،
آڱرين جو پورهيو.
*
عشق ذري گهٽ ڪافر ڪري ڇڏيو آ،
خدا به توکان پوءِ ٿو ياد اچي مون کي.
*
حد آ ديانتداري جي،
توکان پوءِ ڪير وڻي ئي نٿو.
اي اديب تنهنجي وڃڻ کان پوءِ،
ڌوڙ ٿي ويا هن ڪتاب سارا.
*
چٽو ته ڪجهه به ڏسجي نٿو،
وقت جي منهن تي ڌوڙ آهي لڳل.
*
دل جڏهن به ڌڙڪي ٿي،
مان ڌرتي لاءِ ٿي سوچيان.
*
تخليق جو روح ٻوساٽجي پيو ٿو،
سٽون هي منهنجون ڇپجڻ ٿيون چاهين.
*
شاعر جي ارمانن جو قتل ٿيو آ،
پنن تي تڏهن رت هاريو پيو آ.
*
شان مان سان لاش منهنجو،
ڏسو وڃي پيو سنڌ جي گهٽين مان.
*
سٽن جي رسامي کي گهڻا ڏينهن ٿيا هن،
ذات جو رشتو به ڀلجي وئي هان.