ڏيڍ سٽا
سنڌ کي ورهائڻ وارا، پاڻ ۾ ٿيندا ٻه اڌ.
(ايم ڪيو ايم ۽ پي ايس پي)
*
درد چِڪن ٿا،
نيڻن جي پو ڪڪرن ۾، هو ته لڪن ٿا.
*
بابا مون کي پڙهڻو آ،
پنهنجي پيرن تي بيهي، انائن سان وڙهڻو آ.
*
تون ته نه مون کي روڪ!
ڪنا، ڊڄڻا گدڙ، آهين ته صفا ڪو ڀُوڪ.
*
مون وٽ آهي ساک،
ٿيندو نئون سوجهرو، ڦُٽندي ڪا ته باک.
*
ويٺو هوس ٻني تي،
سور سُري آيا، دل جي ڇني تي.
*
فقط هڪڙو آ سوداءُ،
اکرن ۾ سچ هجي، ڪيان نه ڪو وڌاءُ.
*
ڪيو هن مڙئي ماڻو،
رُٺو اٿس سچ ۾، مومل کان راڻو.
*
موهيو تو موهن،
سهڻين اکين وارا، او منهنجا ساجن.
*
جهوريل هڪ نهار،
الئه ته ڪنهن لاءِ اڇا ٿي ويس وار.
*
صدين پڄاڻان کوليم ڊائري،
نڪتي هڪ تصوير، ڇوڪري لڳي وائڙي.
*
بابا تون ڇپر ۽ ڇانوَ،
لهين تون لانوَ، سدا خوشين سان پيو.
*
اکين ۾ شام ٽڪيل اٿس،
چنڊ اُڌاري ورتي آ، دلبر کان روشني.
*
تو جيئن به چاهيو،
هن مهل تائين مون توسان نڀايو.
*
اولهه ۾ سج لهي ويو،
وڇوڙي منهن ۾، مسافر ڪالهه مري ويو.
رات ڳائي ڏينهن چپ ۾،
گم ٿي وياسين اونداهي گهُپ ۾.
*
سپنا اڻپورا رهن ٿا،
لکڻ کان پو به ڪيڏا، اڌورا رهن ٿا.
*
اکيون هن عجيب،
ڪڏهن وسائن تير، ڪڏهن لڳن غريب.
*
مصور! ڪنهن کي ٿو چاهين؟
ايڏي پيار منجهان، جو تصوير پيو ٺاهين.
*
مان اياز ڏسان ٿي پئي،
سنڌ جي مستقبل جو، ڪو راز پسان ٿي پئي.
*
تون ويٺو آن ائين ڀورل!
ٽالهيءَ وڻ تي، ڄڻ ويٺي آ ڪوئل.
*
مان ڪيئن ڇڻي آهيان،
ايڏي پيڙاءُ کان پوءِ به، توکي نه وڻي آهيان.
*
مان ڪا نه بچي آهيان،
ڄڻ ته پاڻي بنا، ڪا مئل مڇي آهيان.
اکين ڏٺي رُڃ ئي رُڃ،
روح سڄو صحرا، بس اُڃ ئي اڃ.
*
تون ڳنڍ نه ڇوڙي وڃ،
هي پريت سندو پيارا، منڊ نه ٽوڙي وڃ.
*
هي رات اڀاڳي آ،
چوڻ سان به نه ٿي مُڙي، ڇا ياد نڀاڳي آ؟