زِندَگيءَ جو شَعُور بَخشي ٿو،
ڪوئي پَل پَل ۾ پُور بَخشي ٿو۔
مُونکي دَردَن جي اِنتها ڏيئي،
مُنهِنجي غَم کي غرُور بَخشي ٿو۔
اُن زَماني ۾ مان رَهان ٿو جِت،
ڪير ڪِنهنجو قَصُور بَخشي ٿو۔
ڀَوڳنائُن کي ڪوئي ڀَوڳي ٿو،
ظَرف کي ڪو ظَهُور بَخشي ٿو۔
جن ڏِٺو آهي چاندني چِهرو،
تن جي نَيڻن کي نُور بَخشي ٿو۔
شَور شِيراز مُونکي وَڻندو آ،
درد دل کي سرُور بَخشي ٿو۔