تون پاڻ غزل آهين
شعرن ۾ رَچيان مان ڇا، تون پاڻ غزل آهين.
بارود جي گولين ۾، يا خون جي هولين ۾،
ڦاهيءَ جي سرڪڻ تي، يا جيل يا کولين ۾،
تون پيار جو پَل آهين.
شعرن ۾ رَچيان مان ڇا، تون پاڻ غزل آهين...
تون ڇانيل ساگر تي، ۽ جيون جي جَرَ تي،
هن ڌُٻڻ حياتيءَ ۾، ماحول جي سينوَر تي،
ڪو نِيل ڪَنول آهين.
شعرن ۾ رَچيان مان ڇا، تون پاڻ غزل آهين...
تون پيار جي سرگوشي، جيئن مُرڪي خاموشي،
ڪن رشڪ پيا توتي، مئيخوار ۽ مئي نوشي،
تون سنڌوءَ جَلَ آهين....
شعرن ۾ رَچيان مان ڇا، تون پاڻ غزل آهين...
انعام تون فطرت جو، پيغام تون چاهت جو،
هن پٿر دنيا تي، شيراز محبت جو،
ڪو مينهن وُٺل آهين.
شعرن ۾ رچيان مان ڇا، تون پاڻ غزل آهين...