رُڃ ۾ رَڙ
ڪٿي ڪهڙي گهڙي آجي رهي آ،
ڪو اهڙو ناهي جو ورنائي هن کي،
رُڳو رُڃ ۾ هي رَڙَ گُونجي رهي آ...
ڪٿي جي ساھ سُستي ڪئي سَفر ۾،
هلڻ جي هانءُ کي هُر کُر رهي آ،
خلائن ۾ رُليس تارن جي پويان،
رڳو بس چاھ جي چُرپُر رهي آ،
تنهنجي تصوير هئي خوابن ۾ جيڪا،
ڀيانڪ ڀَئو کان ڇو ڀُلجي رهي آ؟
رُڳو رُڃ ۾ هي رَڙَ گُونجي رهي آ...
انڌيرن ۾ڪٿي ساهن جي سُس پُس،
رَڳن جي لاءِ ڄڻ ڪا روشني آ،
ڪٿي ڇيرن جي ڪا ڇَنڪار گُونجي،
ڇُهائن کان اُتي ڇاتي ڇِني آ،
حياتي سَاھ سان جهَيڙي رهي هئي،
اڃان تائين اها اُلجهي رهي آ،
رُڳو رُڃ ۾ هي رَڙَ گُونجي رهي آ...
زمين تي زِندگي ڇاڪاڻ پئي آ،
ڪنھن ڦاٽل ڦُوڪڻي جيئن ڪئي ڦِٽي آ،
تنهنجي پيرن ۽ ڇَيرن کي ڇُهي جا،
ڪٿي شيراز جي اِهڙي مِٽي آ،
ڌوئان ڪهڙو مان چِهرو چاهتن جو،
انهيءَ تي ڌُوڙ بس پِئجي رهي آ.
رُڳو رُڃ ۾ هي رَڙَ گُونجي رهي آ...