ڪَراچي
وَري سَپنا کڻي آيُس،
وَري ڏي ڇَانوريُون ڇَولِيُون،
بَدَن سارو سَراپي ڇڏ،
نٿيُون مُونکي کَپَن گوليُون،
وِڄُون ڪي آڻ چَاهَت جُون،
ڇِڇَورا ڇَاپ ڇَاپي ڇڏ۔
ڪَراچِي مان هِراسيل آن،
جِيئين ڪو قَيد ۾ ڳَيرو،
نه جِنهن جو ڪوئي آکيرو،
ڪَراچِي گَار جا ڳَانا،
مُنهنجي ڳَٽَ ۾ وِڌل آهِن،
مُنهنجا دَانا به دِيوانا۔
مَنهوڙي کان جو موٽان ٿو،
مَلاحَن سان بَتيلي ۾،
کڻي ڪي ڪوڏيُون هَٿَ ۾،
وَري ڇَوليُن ۾ سوچان ٿو،
مُنهنجي گهَرَ کي سَجائِن جي،
کَپَن ٿِيُون روشنيُون اِهڙِيوُن،
نه ڪو ڏِيئَو اُجهَائِن جي۔