ڳَڀرو
۽ ڌرتيءَ کان ڇِنا ناهن،
جنين جا نَيڻ ڊرِل ٿي ويا،
مگر جيڪي ڀِنا ناهن،
هو جيڪي رَت ۾ لَت پَت ها،
مگر پوءِ ڀي ڪِنا ناهن،
جي گهائي ماريا ويا آهن، جي روڊن ڀر مليا آهن
گُلابي بَوسڪي پاتل، اِهي ڳَڀرو اسان جا هِن
مُترڪن آڱريون جن جون،
چِٿيون آهن، ڀڳيون آهن
جنين جي رُوح سان هردم،
ڪيون هر ڪنهن ٺڳيون آهن،
انهن جا هٿ رَتا ٿي ويا،
جنين مهنديون لڳيون ناهن،
انڌيري رات ۾ جن جا گهرن لاشا پڳا آهن،
گُلابي بَوسڪي پاتل ، اِهي ڳَڀرو اسان جا هِن
ڪٿي چھرا مَسَخ ڪيا ويا،
ڪٿي لاشن کي ٻاريو ويو،
اهي ماڻهو گُلن جهڙا،
زهر جن کي پِياريو ويو،
رَڳن جو رَت نپوڙيو ويو،
گرم جِسمن کي ٺاريو ويو،
۽ ٽارچر سيل جا پِنڃرا، جنين جي رَت سان ڳاڙھا هن،
گُلابي بَوسڪي پاتل، اهي ڳَڀرو اسان جا هِن
جَنبورين سان ڪٿي ڇِڪجي،
زبانون جهِيرجي ويون هن،
ڪٿي چَھبڪ ۽ چاقوءَ سان،
سي چَمڙيون چِيرجي ويون هن،
ڪٿي ٻوٽيون ڪي جسمن کان،
لٽن جيئن لِيرجي ويون هن،
هو جي شيراز دِهشت جو نشانو ٿي ويا آهن،
گُلابي بَوسڪي پاتل، اهي ڳَڀرو اسان جا هِن