وري ڪا رَت جَڳن جي رُت لَڙي آ،
وري شايد حياتيءَ ڪاوڙي آ،
وري پل پل عَذابِ زِندگي هِن،
وري جَبرِ مُسلسل هر گهَڙي آ،
هِي ڪهڙي پَن ڇَڻڻ جي مُند آئي،
چَمن جي هر ڪَلي ويئي سَڙي آ،
اڃان به گُل ٽِڙَڻ جي آس ۾ آ،
هي منهنجي دل به ڪيڏي وائڙي آ،
جا لڳندي هُئي مٺي شيراز مُونکي،
حَياتي وِهه کان وڌ اڄ سا ڪَڙِي آ.