حياتي
ڪا پَٿري دال ۾ نِڪتي،
لُڏي ٿِي لام لَوڏن سان،
ڇِلي ٿي بُت کي ڇَوڏن سان،
ڇو آ پَل پَل پَٿرجي ويو،
سڄو تن من پَگهرجي ويو،
ڇسي تسڪين ٿي وئي آ،
وڌو ڪنھن لُوڻ جِيون ۾،
لَسِي نمڪين ٿي وئي آ.
مِٽيءَ جون مُورتيون ٺاهي،
مُونکي جڪڙيو ويو آهي،
هو جا مذهب جي ڏائڻ آ،
جنهن جو مقصد ئي ڊاهڻ آ،
چڙهي ويٺي اچي چُلهه تي،
اجهو وِڪجي وئي مُلھه تي،
دغا جو دِين ٿي وئي آ،
وڌو ڪنھن لوڻ جيون ۾،
لَسِي نمڪين ٿي وئي آ.
ڪوئي لاشا پروڻي ٿو،
ڪوئي ڌرتيءَ کي ڌُوڻي ٿو،
ڪٿي سِج سينو تاڻي ٿو،
ڪوئي اُوندهه کي ڇاڻي ٿو،
اگر شيراز هلچل آ،
ته پوءِ هي دل ڇو پاڳل آ،
رڳو بس شور آ برپا،
اٽي جو ٽِين ٿي وئي آ،
وڌو ڪنھن لوڻ جيون ۾،
لَسِي نمڪين ٿي وئي.