پَوڙهو ڏات ڌڻي
پنهنجي ذات ۾ گم ٿيل پَوڙهي
ڏات ڌڻي کي ڏسندو آهي،
مِينهن اکين مان وَسندو آهي،
رُوح تي هُوندي آ ڪا ٻُوسٽ.
ھن جي هٿ جو گهُنج آ جيڪو ،
رستو ڄڻ محسوس ٿئي ٿو ،
ڳوڙهن جو درياهه اُڪاري،
ٿَڪجي پيو آ، ڦَٽجي پيو آ،
پوءِ به نه هو مايُوس ٿئي ٿو،
هَلڪا هَلڪا ڪَشَ هڻي ٿو،
دائرا جي دُونهين جا آهن،
ٻُڙين جهڙا جي ٿا ڀَاسن،
تن ۾ پنھنجا ڏِينهن ڳَڻي ٿو،
پِنبڻين ۾ هو پيار سَجائي،
جهُرين پويان خَواب ڏسي ٿو،
عَڪس اُميدن جا ٺاهي ٿو،
ڪاغذ تي جِيون لاهي ٿو،
لَوڪ ٿو سوچي آ هو چَرٻٽ.