ڪُنب تي مِلون ها جي
۽ بهار جهَلجي ها،
لَوڪ کان لِڪي ڇَورِي،
ڪُنب تي مِلون ها جي،
سُور سڀ سَلون ها جي
جيئن گُلن جي سِيني تي،
پَوپٽن جي چَپڙن جو،
ڪو ڇُهاءُ سُرڪي ها،
ٿورڙو پري پَنَ تي ،
ڪِتڪِتائيون سَوچيندي،
ماڪ ويٺي مُرڪي ها،
بي خبر ٿي دُنيا کان،
پاڻ پنهنجي مَستيءَ ۾،
چَپَن جي مُڱيرن کي،
ڇانءُ ۾ ڇِلُون ها جي،
لوڪ کان لِڪي ڇَورِي،
ڪُنب تي مِلون ها جي
چِٺين کي ڏئي بَوسا،
دَر جي ڏار مان اُڇلڻ،
عِشق جون ادائُون هن،
پنهنجي پوري ننڍپڻ جون،
خوشگوار لَمحن جون،
ڪيتريون ڪَٿائون هن،
چاهه جون سي چَوڏيلون،
لِڪ لِڪوٽي لُونءَ لُونءَ جي،
ساري سي ئي ساروڻيون،
ٽهڪ ڏئي ٽِلون ها جي،
لوڪ کان لِڪي ڇَورِي،
ڪُنب تي مِلون ها جي
ڪي پَھر لڳي ويندا،
ها جڏهن به مِلنداسين
ٽَوڙي ڀِت اَنائن جي،
نقش بدلجي ويا هوندا،
وقت جون تَھُون هونديون ،
ڀِيڙ ڀوڳنائن جي،
جي شِيراز گڏجون ها،
وقت جا ٿڦوڙا ۽،
ڌُنڌ کي پري ڌِڪندي،
ماڻيون منزلُون ها جي
لوڪ کان لِڪي ڇَورِي،
ڪُنب تي مِلون ها جي.