هُو جو مُونکي ڇڏي شام ڌاري ويو،
وَقت جي ڌُوڙ کي بس اُڏاري ويو۔
صِرف ڪاغذ، قَلم، ڪجهه سِٽُون زِندگي،
ڪِنهنجي جِيون کي ڪو اِيئن کاري ويو۔
وَاس خُوشبُو سَندو ڪو وَٺي، ڪِيئن وَٺي؟
ڪو گُلن جي مَٿان زِهر هاري ويو۔
خُود اَنڌيرَن ۾ جيڪو رَهيو عُمر ڀَر،
جَوت جَڳَ ۾ سو جَذبن جي ٻاري ويو۔
لَوڪ شِيراز چَئي ٿو مَرَڻ کان اڳي،
تُنهنجي نَالي کي هَر هَر پُڪاري ويو۔