ابن رشد جي مٿان ٿُڪندڙ
زماني جي ٿُڪن ۾ لڙهي ٻڏي ويا
تون به مون کي ڀلي الرازيءَ وانگر ڪتابن سان ڪُٽ
سڀاڻي زماني جا پادر توتي ئي وسندا
اي ڪاٻاڙي ذهن جا مالڪ
تون مون کي هڪ ڪتاب سان تورين
يا هزارين ڪتابن سان
هر حالت ۾ اسان جو وزن برابر ٿيندو
اي وقت جا ابو جهل
تون مون کي لکڻ کان ڇا روڪيندين
شمس تبريز وانگر
مان پنهنجي بدن جي کل لاهي
ان تي سج جي قلم سان لکندس
منهنجي شاعريءَ جو هر حرف توکي
روميءَ وانگر رقص ڪندي نظر ايندو
بلڪل ائين جيئن ڌرتي لال ڦيريون پائيندي آهي
تو هي ڏسين نٿو ڇا
ڪتاب
منهنجي اکين ۽ هٿن کان آٽوگراف وٺڻ لاءِ
هڪ ٻئي کي ڌڪا ڏئي
لتاڙي رهيا آهن
۽ لائبريريون
افراتفريءَ جي ور چڙهي ويون آهن.
*.*