مان هڪ جل پريءَ جي عشق منجهه
صحرا کي سمنڊ ۾ تبديل ڪري ڇڏيو
۽ انهيءَ سمنڊ ۾ خودڪشي ڪري
هڪ جابلو ٻيٽ بڻجي ويس
هاڻي ان جل پريءَ کي
منهنجي پٿرايل جسم کان سواءِ
ڪٿي به آرام ناهي ايندو
*.*
شاعري
نظمن سان ڀريل ٽرين
شڪيل جي ھن مجموعي ۾ فطرتي سونھن ۽ احساسن سان ڀريل نظم موجود آھن. شڪيل لکي ٿو: ”فطرت جو اظھار شاعراڻو آهي. جيڪڏهن ڪنھن انسان جا حواس شاعري محسوس نٿا ڪري سگهن تہ سمجهو اهي ناڪارہ ٿي چڪا آهن. ان ڪري هڪ زنده انسان ۾ هي خصوصيتون لازمي هجڻ گهرجن. شاعراڻا حواس، شاعراڻا خيال ۽ شاعراڻا اظھار يقين ڄاڻو جڏهن سماج شاعراڻو ٿي ويندو تہ هيءَ انساني دنيا جنت جو روپ ڌاري وٺندي ۽ انسانيت پنھنجي معراج کي پھچي ويندي“.
- 4.5/5.0
- 19
- 2
- آخري ڀيرو اپڊيٽ ٿيو:
- شڪيل احمد
- ڇاپو پھريون
بٽڻن کي دٻائيندي فونٽ سائيز مٽايو
- سنڌسلامت پاران
- سمورا حق ۽ واسطا ليکڪ وٽ محفوظ
- ارپنا
- پنهنجي پاران
- اي ٻچڙا!
- اي پٽ! مان سنڌ کي
- مان سنڌ آهيان
- تون ڄاڻين ٿو
- تون حسين آهين عشق جي آغاز جهڙي
- تون مون تي چميءَ جي مُهر هڻي ڪنهن به پتي تي
- مان تنهنجي مٿان شڪاري پکيءَ جيان
- انسانن جو نسل
- ڪچيءَ ننڊ مان
- رات ي ننڊ ۾
- تو کان سوا
- ٽپهريءَ جي چنڊ جهڙي
- خلا جي خمير مان پيدائش ٿي آ منهنجي
- منهنجي پويان پاڇا لڳا آهن
- درد
- اي منهنجي آئي ايم ايف جهڙي محبوبا
- مان محاذ تان موٽيو آهيان
- بگهڙ جي اوناڙ وانگي
- سمنڊ سهاڳ رات ملهائي رهيو آهي
- بکيو پيٽ ڏسي
- مفتوح قومن مٿان
- سياري جو سج گوتم
- مون ڏانهن ايندڙ سڀ رستا
- منهنجو جيءُ جپسن جيان آهي
- هن ڀٽاري ملڪ جون واڳون
- هر روز مَٽَ هوندو آهي
- تاريخون ۽ قومون
- اي منهنجا پرين!
- آسمان جا آسرا ڏئي
- تنهنجي اچڻ جي خوشيءَ ۾
- مان جڏهن توکر چمي ڏيندو آهيان
- جڏهن به مان توکي سڏيندو آهيان
- مصروف شهر جا ٿڪل رستا
- شهر ۾ ڪرفيو جي حالت آهي
- جڏهن عورت تخليق ٿي
- هي ڪهڙي قسم جو وڻ آهي
- ڏس ڪايا ڪيئن پلٽو کاڌو آهي
- باهه وانگر
- بغاوتن جو ڀرم
- تون اهو وڻ آهين
- هي شراب جي بوتل سان گڏ سمهندو آهي
- زندگيءَ تي يقين نٿو اچي
- منهنجي وڏن مان ڪنهن به
- ڳوڙهن ۾ ٻُڏل هن شهر کي ڏسي
- تون آهين سڪل گلاب
- تون چاڪليٽي ندي آهين
- جيڪا اسان چاهيون ٿا
- اي وڏي عمر واري عورت
- ابن رشد جي مٿان ٿُڪندڙ
- بهار جي هوا
- منهنجي جلاوطنيءَ جي ڪهاڻي
- مان جڏهن به
- وڻن تي اڇا ڪنگ
- اي ماءُ
- مان پلازا وانگر
- تارخون مدي خارج دوائن
- مان ارادو ڪيو ته بُت ڀڃي ڇڏيان
- ڪڏهن به مطمئن نٿو ٿئين
- مان جڏهن خواب مان جاڳيس
- جن اسان جي واتن ۾ واري گُدي آهي
- هن کي مون سان ايترو پيار هيو
- مان هڪ جل پريءَ جي عشق منجهه
- وري کنج وقت کي پار ڪري اچ
- ڇو نه ٿي سمجهين
- ڌيمي سُرَ وانگي
- مان تنهنجي
- هوءَ مونکي ايئن ڇڏي وئي
- جڏهن منهنجو کيسو
- مان هڪ مثل عورت سان پيار ڪيان ٿو
- مان دنيا جهان جي
- ورائي لکيل نظم
- منهنجي اگهاڙي سيني تي کليل ڪتاب پيو آهي
- هن اڃان تائين پاڻ کي
- منهنجون خوشيون
- مان ڪٿي به هجان
- هٽائڻ جون ٽلون ائين سوچيندو آهيان
- سيءُ بانبڙا پائيندو ٿو اچي
- اسان جي
- منهنجودماغ
- شهر هڪ وڏو بورچيخانو آهي
- تون اها عورت آهين
- مان اهو ٿيڻ وارو قاتل آهيان
- ماڻهوءَ تائين پهچندي
- بقا سفر ۾ آهي
- .
- مان پنهنجي جواني کپائي
- زندگيءَ جي مساوات حل ڪرڻ لاءِ
- غلاميءَ جي غلاف ۾ ويڙهي منهنجي قوم
- خوابن مان جلا وطن ٿيل کي به
- مان بگهڙآهيان
- تون معصوميت جوسج آهين
صحرا کي سمنڊ ۾ تبديل ڪري ڇڏيو
۽ انهيءَ سمنڊ ۾ خودڪشي ڪري
هڪ جابلو ٻيٽ بڻجي ويس
هاڻي ان جل پريءَ کي
منهنجي پٿرايل جسم کان سواءِ
ڪٿي به آرام ناهي ايندو
*.*