مان هڪ مثل عورت سان پيار ڪيان ٿو
جيڪا ڪنهن ٻئي جهان ۾ زندهه آهي
ما هن جي روح کي
ڳوڙهن جا ميوا
آهُن جا درود
يادن جي قرآن جا ختما
بخشيندو رهان ٿو
مون کي به زندگيءَ تان رٽائر ٿئي
وڏو عرصو گذري چڪو آهي
منهنجي پينشن هاڻي منهنجي زال
شاعري وٺندي آهي.
*.*
شڪيل جي ھن مجموعي ۾ فطرتي سونھن ۽ احساسن سان ڀريل نظم موجود آھن. شڪيل لکي ٿو: ”فطرت جو اظھار شاعراڻو آهي. جيڪڏهن ڪنھن انسان جا حواس شاعري محسوس نٿا ڪري سگهن تہ سمجهو اهي ناڪارہ ٿي چڪا آهن. ان ڪري هڪ زنده انسان ۾ هي خصوصيتون لازمي هجڻ گهرجن. شاعراڻا حواس، شاعراڻا خيال ۽ شاعراڻا اظھار يقين ڄاڻو جڏهن سماج شاعراڻو ٿي ويندو تہ هيءَ انساني دنيا جنت جو روپ ڌاري وٺندي ۽ انسانيت پنھنجي معراج کي پھچي ويندي“.
بٽڻن کي دٻائيندي فونٽ سائيز مٽايو