بهار جي هوا
مينهن واچ وانگر لڳندي آهي
۽ ڌوئندي آهي خزان جي جميل ڌُڌڙ
پوءِ ظاهر ٿيڻ لڳنديون آهن
ڌرتيءَ ۾ دٻيل شيون
دلين ۾ لڪل گل
وڻن مان نروار ٿيڻ لڳنديون آهن
هر جڳهه تان شاعري ڦٽندي آهي
۽ چنڊ آئيني تان
سڀ داغ ڌوپجي ويندا آهن
اهو سڀ ائين آهي
جيئن ڪُڪڙَ رات کي کڙهون هڻي
رتو رت ڪري وجهن ٿا
پرهه پکيئڙو پنهنجن پرن سان
سج تان ڪاري دز ڇنڊي ٿو
۽ وهائو تارو
نئين ڄاول صبح جي ڪن ۾
ٻانگ ڏي ٿو.
*.*