جڏهن کان اوهان کان جُدا ٿي ويا هون.
تڏهن کان اسان ڀي حصا ٿي ويا هون.
ڪڏهن نانءُ تنهنجو، پُڇيو ڪنهن کان ناهي،
شهر تنهنجي مان سؤ دفعا ٿي ويا هون.
ڪُٺل هون، جو مقتل سان ياري رهي آ،
اچي ميڙيو، جو ڳڀا ٿي ويا هون.
اوهان جي شهر ۾ اسان جا حوالا،
لڳي ٿو ته هاڻي قصا ٿي ويا هون.
اسان لوڪ وانگي نه جيئڻ سِکيو آ،
جفائون سهي باوفا ٿي ويا هون.