توڙي جو ٿڪل آهن،
جذبا ته اٽل آهن.
ڇو هانءُ پيو لاهين،
پورهيا ته سڦل آهن.
اکڙيون ته پيون جاڳن،
پر خواب سُتل آهن.
قبرون ته سڀئي ثابت،
ڪَتبا ڇو ڊٺل آهن؟
سُرمي ۾ ٻُڏل اکڙيون،
ڄڻ گيت، غزل آهن.
شاعري
روشنيءَ جون اکيون
ڪتاب ”روشنيءَ جون اکيون“ ڀلوڙ شاعر پريم پتافي جي شاعريءَ تي مشتمل آهي.
‘پريم پتافيءَ’ جي شاعريءَ ۾ ڪيترين ئي محرومين جو درد جهلڪي ٿو، اُهي محروميون هُن جون ڪي ذاتي ناهن، اقتصادي، سماجياتي، نفسياتي، شخصي ۽ جبلي تجزيو ڪنداسين ته خبر پوندي ته اُهي محروميون سموري سنڌي قوم جون محروميون آهن.
‘پريم پتافيءَ’ جي شاعريءَ ۾ ڪيترين ئي محرومين جو درد جهلڪي ٿو، اُهي محروميون هُن جون ڪي ذاتي ناهن، اقتصادي، سماجياتي، نفسياتي، شخصي ۽ جبلي تجزيو ڪنداسين ته خبر پوندي ته اُهي محروميون سموري سنڌي قوم جون محروميون آهن.
- 4.5/5.0
- 6922
- 806
- آخري ڀيرو اپڊيٽ ٿيو:
- پريم پتافي
- ڇاپو پھريون
بٽڻن کي دٻائيندي فونٽ سائيز مٽايو
- سنڌ سلامت پاران
- “ڏيئو، هڪڙي تيلي يا ننڍڙي ڪا وٽ ئي،
- ارپنا
- پريم تنهنجا پار
- پهاڙ جا جهنگ جهرڻا
- خوشبُوءَ- نگر
- دنيا جو عرفان هُجي ته شاعريءَ جنم وٺندي آهي
- گليان پريم نگر ديان
- پنهنجو پريم
- چنڊ پٺيان ڊُڪندي
- مُرڪندڙ ماڻهو ۽ ڀلوڙ شاعر
- منهنجو ادبي سفر
- تنهنجي در کي جو به نهاري آيو آ،
- هر گهٽي پنهنجو هڪڙو اثر ٿي رکي.
- سار تنهنجي بهار وانگي آ.
- حادثن کي لتاڙي جيئون ٿا.
- اسان رات تنهنجي شهر ۾ رهياسين.
- سجّ ته لهندو ٿو وڃي.
- ڇا ڪو منهنجي ساٿ ۾.
- ڇو تون سانول وو!
- ساريندي رهجانءِ.
- هِن ڪوتا ـ گهر ۾.
- ايترو نه ڪنهن کي سارجي.
- روز نيڻن کي خواب ڏيندي آن.
- جڏهن کان اوهان کان جُدا ٿي ويا هون.
- نت نئون ڪوئي سور جاڳي ٿو.
- حادثن کي شُمار ۾ رکجان.
- غضب آ تُنهنجي نهار جانان.
- چوطرف سناٽو آ.
- ڪيئن اڪيلي نڪتي آهين!؟
- او سڄڻي! هيل ته اچ ني!
- توريءَ منهنجا گيت اڌورا،
- لهرون ٿو ٺاهي.
- رهياسين”ڀٽائي” جي ڀر ئي رهياسين،
- ڪيڏو رولاڪ ٿي ويو آهيان.
- لاب پيو آ ڪڻڪن ۾.
- مون ۾ هڪڙو جنون جاڳي ٿو.
- ڪا سار ڏئي وئي آ،
- هڪ ڊگهي ڄڻ سزا کي ڀوڳيون ٿا.
- ارپنا
- سڄڻي! پنهنجي اُجري من ۾.
- توئي ته لکيو هو اِهو.
- سوچون ۽ جذبا.
- تنهنجون ڳالهيون هاءُ ڳهيلي!
- خوبصورت جهان ڳولي ٿي.
- سونهن تنهنجي کي گيتن ۾ ڳايان پيو.
- واسطا ويا وڌي.
- ڪٿي پاڻ روڪي سگهيا هون پرين!
- نيڻ تنهنجا چُمي ويا آهن،
- تنهنجي گهر جا سارا رستا،
- سمنڊ ٻانهون ٿو کولي ڪري آجيان،
- شاعري هي شعور ڏيندي آ،
- ڏاها! ويٺو تون،
- سوچيو اِئنءَ نه هو،
- ڪيڏا جاڳي ٿا پون،
- رستا اوسيئڙي ۾،
- منهنجو نانءُ وٺي،
- تون جي ٻولين ٿي مِٺي!
- تارا، ڪتيون، چنڊ،
- سانوري! سانوري! دل چوي ٿي وري،
- آءٌ تنهنجي بِنا،
- منهنجي چاهت ۽ زندگي آهين،
- توڙي جو ٿڪل آهن،
- ڌار توکان نه ڪو پَل جِئي ٿي پئي،
- خوبصورت يار جا سپنا سمائي ٿو ڇڏيان،
- پير تنهنجا چُمي، موٽي وئي،
- درد دل جو وڌي ويو آهي،
- ڏيئي ڪيڏا عذاب ويندا هن،
- ملندي آزادي،
- گهر کان، چارن کان،
- مُرڪي مهڪي ٿيون پون،
- هوءَ ڪيڏي سڪ مان،
- ڪوي، ڪو يتائون،
- کوڙ ملندئي سلام نيڻن ۾،
- ڪيڏو منهنجي لئه هاڻ سوچي ٿي،
- اوهان لئه اُداسي اسان جون اکيون،
- ڪُڇجان نه ڪڏهن سڄڻي! سڀ سور سهي وڃجان،
- ڪيترو منفرد ۽ ڪورو آ،
- تنهنجي سونهن سنديون،
- هي جو پنهنجو پيار ڳهيلي!
- نِوڙتون احترام سجدي ۾،
- وري خوبصورت وڻي ڇوڪري آ،
- نڪي ڪنڌ لوڏيو نه هو هٿ ملايو،
- کوڙ توکان شڪايتون آهن،
- حادثن جو شمار ڪونهي ڪو،
- سُندر سُندر رنگ ٿا جَرڪن،
- ڍوليا! تون هُن پار،
- تنهجا نيڻ جواز،
- تو وٽ نه اگهاڻي،
- منهنجي من جون سُندر مُندون،
- پِنندو ئي رهجان،
- موٽي آياسين،
- نيڻن مان جي نڪتا آهن.
- سُور اُڻي ٿي سار اُڻي ٿي.
- چنڊ ڪٿي ناهي
- توکي ٿيون سارين
- بِيهي منهنجي واٽ تي
- ڪي پَل روڪي هُن کي ڪوئي
- اَڃا ڪي ڏاتار
- ڍوليا! وِسرن ڪيئن
- ڪاٿي الائي
- باقي آهن ڪيترا
- هر شخص فنا آهي.
- هڪڙو ئي ‘حُسين عه’ آهي.
- ڪير سمجهي؟ ڪير ڄاڻي؟.
- ڳولي ڳوٺاڻي
- پاڇو ئي آهيان
- ڏيئا ٻاري رت سِين،
- رکيم تنهنجي راهه تي،
- ڀري گُلن- جهولڙيون
- پاڻ نه هونداسين
جذبا ته اٽل آهن.
ڇو هانءُ پيو لاهين،
پورهيا ته سڦل آهن.
اکڙيون ته پيون جاڳن،
پر خواب سُتل آهن.
قبرون ته سڀئي ثابت،
ڪَتبا ڇو ڊٺل آهن؟
سُرمي ۾ ٻُڏل اکڙيون،
ڄڻ گيت، غزل آهن.