ڏيئا ٻاري رت سِين،
رکيم تنهنجي واٽ.
او شل آزادي اَچين!
ڪُسجي ڪونڌر ڪيترا،
ويا اوچي- ڳاٽ.
او شل آزادي اَچين!
نيٺ ته ڪندي سوجهرو،
مون جا ٻاري لاٽ.
او شل آزادي اَچين!
گهوريم توتان جندڙي،
۽ ٻيو سوٽ، ڦڦاٽ.
او شل آزادي اَچين!
شاعري
روشنيءَ جون اکيون
ڪتاب ”روشنيءَ جون اکيون“ ڀلوڙ شاعر پريم پتافي جي شاعريءَ تي مشتمل آهي.
‘پريم پتافيءَ’ جي شاعريءَ ۾ ڪيترين ئي محرومين جو درد جهلڪي ٿو، اُهي محروميون هُن جون ڪي ذاتي ناهن، اقتصادي، سماجياتي، نفسياتي، شخصي ۽ جبلي تجزيو ڪنداسين ته خبر پوندي ته اُهي محروميون سموري سنڌي قوم جون محروميون آهن.
‘پريم پتافيءَ’ جي شاعريءَ ۾ ڪيترين ئي محرومين جو درد جهلڪي ٿو، اُهي محروميون هُن جون ڪي ذاتي ناهن، اقتصادي، سماجياتي، نفسياتي، شخصي ۽ جبلي تجزيو ڪنداسين ته خبر پوندي ته اُهي محروميون سموري سنڌي قوم جون محروميون آهن.
- 4.5/5.0
- 6922
- 806
- آخري ڀيرو اپڊيٽ ٿيو:
- پريم پتافي
- ڇاپو پھريون
بٽڻن کي دٻائيندي فونٽ سائيز مٽايو
- سنڌ سلامت پاران
- “ڏيئو، هڪڙي تيلي يا ننڍڙي ڪا وٽ ئي،
- ارپنا
- پريم تنهنجا پار
- پهاڙ جا جهنگ جهرڻا
- خوشبُوءَ- نگر
- دنيا جو عرفان هُجي ته شاعريءَ جنم وٺندي آهي
- گليان پريم نگر ديان
- پنهنجو پريم
- چنڊ پٺيان ڊُڪندي
- مُرڪندڙ ماڻهو ۽ ڀلوڙ شاعر
- منهنجو ادبي سفر
- تنهنجي در کي جو به نهاري آيو آ،
- هر گهٽي پنهنجو هڪڙو اثر ٿي رکي.
- سار تنهنجي بهار وانگي آ.
- حادثن کي لتاڙي جيئون ٿا.
- اسان رات تنهنجي شهر ۾ رهياسين.
- سجّ ته لهندو ٿو وڃي.
- ڇا ڪو منهنجي ساٿ ۾.
- ڇو تون سانول وو!
- ساريندي رهجانءِ.
- هِن ڪوتا ـ گهر ۾.
- ايترو نه ڪنهن کي سارجي.
- روز نيڻن کي خواب ڏيندي آن.
- جڏهن کان اوهان کان جُدا ٿي ويا هون.
- نت نئون ڪوئي سور جاڳي ٿو.
- حادثن کي شُمار ۾ رکجان.
- غضب آ تُنهنجي نهار جانان.
- چوطرف سناٽو آ.
- ڪيئن اڪيلي نڪتي آهين!؟
- او سڄڻي! هيل ته اچ ني!
- توريءَ منهنجا گيت اڌورا،
- لهرون ٿو ٺاهي.
- رهياسين”ڀٽائي” جي ڀر ئي رهياسين،
- ڪيڏو رولاڪ ٿي ويو آهيان.
- لاب پيو آ ڪڻڪن ۾.
- مون ۾ هڪڙو جنون جاڳي ٿو.
- ڪا سار ڏئي وئي آ،
- هڪ ڊگهي ڄڻ سزا کي ڀوڳيون ٿا.
- ارپنا
- سڄڻي! پنهنجي اُجري من ۾.
- توئي ته لکيو هو اِهو.
- سوچون ۽ جذبا.
- تنهنجون ڳالهيون هاءُ ڳهيلي!
- خوبصورت جهان ڳولي ٿي.
- سونهن تنهنجي کي گيتن ۾ ڳايان پيو.
- واسطا ويا وڌي.
- ڪٿي پاڻ روڪي سگهيا هون پرين!
- نيڻ تنهنجا چُمي ويا آهن،
- تنهنجي گهر جا سارا رستا،
- سمنڊ ٻانهون ٿو کولي ڪري آجيان،
- شاعري هي شعور ڏيندي آ،
- ڏاها! ويٺو تون،
- سوچيو اِئنءَ نه هو،
- ڪيڏا جاڳي ٿا پون،
- رستا اوسيئڙي ۾،
- منهنجو نانءُ وٺي،
- تون جي ٻولين ٿي مِٺي!
- تارا، ڪتيون، چنڊ،
- سانوري! سانوري! دل چوي ٿي وري،
- آءٌ تنهنجي بِنا،
- منهنجي چاهت ۽ زندگي آهين،
- توڙي جو ٿڪل آهن،
- ڌار توکان نه ڪو پَل جِئي ٿي پئي،
- خوبصورت يار جا سپنا سمائي ٿو ڇڏيان،
- پير تنهنجا چُمي، موٽي وئي،
- درد دل جو وڌي ويو آهي،
- ڏيئي ڪيڏا عذاب ويندا هن،
- ملندي آزادي،
- گهر کان، چارن کان،
- مُرڪي مهڪي ٿيون پون،
- هوءَ ڪيڏي سڪ مان،
- ڪوي، ڪو يتائون،
- کوڙ ملندئي سلام نيڻن ۾،
- ڪيڏو منهنجي لئه هاڻ سوچي ٿي،
- اوهان لئه اُداسي اسان جون اکيون،
- ڪُڇجان نه ڪڏهن سڄڻي! سڀ سور سهي وڃجان،
- ڪيترو منفرد ۽ ڪورو آ،
- تنهنجي سونهن سنديون،
- هي جو پنهنجو پيار ڳهيلي!
- نِوڙتون احترام سجدي ۾،
- وري خوبصورت وڻي ڇوڪري آ،
- نڪي ڪنڌ لوڏيو نه هو هٿ ملايو،
- کوڙ توکان شڪايتون آهن،
- حادثن جو شمار ڪونهي ڪو،
- سُندر سُندر رنگ ٿا جَرڪن،
- ڍوليا! تون هُن پار،
- تنهجا نيڻ جواز،
- تو وٽ نه اگهاڻي،
- منهنجي من جون سُندر مُندون،
- پِنندو ئي رهجان،
- موٽي آياسين،
- نيڻن مان جي نڪتا آهن.
- سُور اُڻي ٿي سار اُڻي ٿي.
- چنڊ ڪٿي ناهي
- توکي ٿيون سارين
- بِيهي منهنجي واٽ تي
- ڪي پَل روڪي هُن کي ڪوئي
- اَڃا ڪي ڏاتار
- ڍوليا! وِسرن ڪيئن
- ڪاٿي الائي
- باقي آهن ڪيترا
- هر شخص فنا آهي.
- هڪڙو ئي ‘حُسين عه’ آهي.
- ڪير سمجهي؟ ڪير ڄاڻي؟.
- ڳولي ڳوٺاڻي
- پاڇو ئي آهيان
- ڏيئا ٻاري رت سِين،
- رکيم تنهنجي راهه تي،
- ڀري گُلن- جهولڙيون
- پاڻ نه هونداسين
رکيم تنهنجي واٽ.
او شل آزادي اَچين!
ڪُسجي ڪونڌر ڪيترا،
ويا اوچي- ڳاٽ.
او شل آزادي اَچين!
نيٺ ته ڪندي سوجهرو،
مون جا ٻاري لاٽ.
او شل آزادي اَچين!
گهوريم توتان جندڙي،
۽ ٻيو سوٽ، ڦڦاٽ.
او شل آزادي اَچين!