غضب آ تُنهنجي نهار جانان.
لُٽي وئي آ قرار جانان.
اوهان جي وارن جي ڇانوري ۾،
اسان جي آهي بهار جانان.
اوهان جي مُرڪو ته گُل ٽڙن ٿا،
کِلو ته کنوڻين- خُمار جانان.
جڏهن به گُذرو، ته گُلّ رکجو،
اوهان جي رستي-مزار جانان.
ملين ته مُرڪون، وڃين ته غم جا-
ڇڏي اسان وٽ ڀنڊار جانان.
اوهان جي گهر ۽ گهٽي اڳيان ڪو،
رُلي ٿو ڪنهنجو پيار جانان؟!
اسان نه سوچيو ڪڏهن اِهو هو،
ٿِبو اوهان کان ڪو ڌار جانان!