سمنڊ ٻانهون ٿو کولي ڪري آجيان،
آءُ رمتا! هلون چاهتن جي پُٺيان.
ڇو ٿي ڏانوڻ وجهين مون کي زلفن سندا.
ڇڏ ته سرتي! هوائن سان اُڏري وڃان.
ڇو تو ايڏي اسان کي آ شڪتي ڏني،
اوخُدا! ڇڏ ته ڪُجهه مان ڳران ۽ ڀُران.
ڇو تو رستن سان ياري رکي آ چريا!
نيندئي هي ڪٿي! تون اچين پيو ڪٿان؟
جوت پنهنجي سان هي جڳ اُجاري ڇڏيان،
چنڊ! توکان وري روشني ٿو گُهران.