ڪُڇجان نه ڪڏهن سڄڻي! سڀ سور سهي وڃجان،
بيدرد زماني جي دردن سان ٺهي وڃجان.
جي آءٌ مران تولئه، هي ياد رکي ڇڏجان،
گُل چار قبر تي تون تازا ڪي رکي وڃجان.
مون سيج سجائي آ، اکڙين جي ستارن جي،
هِن سيج مٿي چاهين، هڪ رات رهي وڃجان.
سچ سونهن کي ساراهن ۽ پيار امن چاهن،
جي جوت ڏين جڳ کي، سي گيت لکي وڃجان.
جنهن پار وڃين ٿو تون، سو پار ڏُکيو آهي،
پر چيچ ‘ڀٽائي’ جي، تنهن پار وٺي وڃجان.
دل هُن جي اٿئي، دادو، ۽ ساھ، سکر، آهي،
هُن ڏانهن نهاري تون، ڄڻ سنڌ ڏسي وڃجان.
هن دل جو شهر ڪيڏو بي چين “پريم” آهي،
هڪڙو ئي دفعو ليڪن تون پاڻ گُهمي وڃجان.