نيڻن مان جي نڪتا آهن.
لڙڪ نه ڄَڻ ڪي لاشا آهن.
پَنهنجا نيڻ مقامن وانگر،
خواب کڻي دفنايا آهن.
تو به ته وقت! اسانجا سڏڙا،
ٻوڙن جيئن ورنايا آهن.
سياري ۾ احساس ڪَمبل جو،
تنهنجي ڳل تي بوسا آهن.
دِل جي گهر ۾ درد سَمورا،
اک جي رستي آيا آهن.
ڪير اسان جا نيڻ سهيڙي،
ڪِٿ ڪِٿ يار وڃايا آهن.