ربڏنو “سليم” مهيسر (جنم: 1947ع):
ربڏنو ولد مٺو خان مهيسر متخلص “سليم” پنهجي آبائي ڳوٺ صرفو ۾ 5 نومبر 1947ع مطابق 13 جمادالثاني 1366هه تي سومر ڏينهن پيدا ٿيو. سندس شروعاتي تعليم پنج درجه سنڌي پنهنجي ڳوٺ صرفو مان ئي حاصل ڪئي. سندس خاص مشغلو شعر وَ شاعري آهي، ڪيترن ئي صلاحيتن جو مالڪ آهي. پاڻ ڊرائيوري ڪري ڄاڻي ۽ ٽريڪٽر مڪينڪ به آهي.ان کان سواءِ زراعت ۾وکري پوکڻ جي وسيع ڄاڻ رکي ٿو. نهايت ذهين آهي، ان ذهانت سبب زمين جي تڪرار تي مٿس ڪيس ٿيا، جيڪي بغير ڪنهن وڪيل جي پاڻ وڙهيو ۽ کَٽيا. ڪيسن جو تعداد 18 کن هو.
پاڻ 1970ع کان شاعري جي شروعات ڪئي هن بيت غزل، ۽ ڪافيءَ جهڙيون صنفون طبع هيٺ آنديون. سندس شاعري ۾ استاد، مينهل فقير هوس. جنهن شاعريءَ جي طرف راغب ڪيو. مينهل فقير سان ڪچهرين جي ڪري شاعري جو شوق جاڳيس.
رهائش چڪ ۾ هئس. پوءِ لڏي وڃي روهڙيءِ ۾ ويٺو جتي ٽريڪٽرن جو شوروم کوليو انهيءِ ڪري اتي رهائش پذير ٿيو. سندس ذريعه معاش زمينداري آهي.
سندس شاعري ۾ محبت ۽ پيار جهڙا نفيس نڪتا نروار ڪيا. سر وار ڪافيون ۽ بيت چيا ڪافين ۽ بيتن تي سٺي دسترس حاصل اٿس. شاعريءَ جو ڪافي مطالعو اٿس. ۽ ان جي فن وَ فڪر کان بخوبي واقف آهي. سندس نموني طور ڪلام قلمي مواد “سليم جي صدا” مان ڏجي ٿو.
بــيــت “ســر ســهــڻــي”
مـڙن ڪيئن محبت واريون، ڇا ڪندا دريائن جا ڌڌڪار،
گهڙو کڻي گهڙنــدس تــوڙي آنڌي هجي يـا انڌڪار،
پــڪ نه ڪيائين ڪچي جي، تري منجهه پـهتي تـار،
هاڻي ملندس ميهر يار، جو سڏ ڪيو اٿائين “سليم” چوي.
بــيــت “ســر ســســئــي”
آڌيءَ جـــــو اٿـــــاريـــــون ويـــــا، آءُ نه جاڳــيس جانب،
نـــنـــڊ وٺـــي ويـئـي نـڀاڳ جـــي، پــوري نه ٿــيــڙم حــب،
رڙندي رهـيـس اڳـيان رب، سڻائي ڪر تون ““سليم”چوي.
بــيــت “ســر مــارئــي”
آءٌ ته ســـــڄـــــڻ تـــــو وٽ، عـــــجـــــيـــــب امــــانــــت آهــــيــــان،
شـرم ڪـرڏس شـان پـنـهـجـو، مـان تـه ڀـاءُ سـڳـو ٿـي ڀـايـان،
اڄ کــولي ڪجهه ٻـڌايـان، مـن ڪا مـاٺ ڪرين “مهيسر” چـوي.(5)
بــيــت “ســر لــيــلان”
محبت وڪڻي منهن سان، ويٺي هٿڙا هڻي،
لالچ ڪري پنهنجا پري، جنهن کي کُٽي کڻي،
هار وٺي هڪدم، جيڪا ڳالهه نٿي ڳڻي،
پوءِ “سليم” جيڪا جنهنکي وڻي، چنيسر نه ايندو چوڻ ۾.
آهــيــان تــنــهــنــجــو، ڪـــر مـــون تــي، رحــم کــڻــي،
ڏنـــــا زمـــــانـــــي جـــــي مـــــاڻــــهــــن ڏاڍا غــم کــڻــي،
نه رهيو ســاهه “سـلـيـم” کي سـر ۾، رڳـو هلن حـلـق.(6)
ڪــــافــــي
اچـي تــو ســان لــڳــيون، جڏهن ديدان دلـبـر،
نه رهــيــو هــوش عــقــل، نه پـــئــي ڪــا خـبـر.
جن کي سـمـجـهـيـو سي پنهنجو، سي نه پنهنجا ٿيا،
ڌڪــي ڌار ڪــــيــــائـــون، وڃــي پــري پـــيـــا،
مــــڙي دل نه مــــٺـــا، ڪـــري ٿــي روز پـــچـــر.
اچـي روز ڏيـــن ٿـــا، مـــاڻـــهـــو مـــون کـــي مــيـار،
جن کي عشق جي نه آهي خبر چار،
لـڳي لـنـو جـن کـي، هــونـدا تـن وٽ حـشـر.
“ســلــيــم” کـي تــو، ڇــو ڌڪـاري ڇــڏيــو آ،
ڪـيـل قـول پنهنجو، تـو وسـاري ڇـڏيـو آ،
نـاهي پـيـار جو پتو، نه رهي ڪنهن ۾ نـظـر.(7)