وحيد محسن (جنم: 1968ع ):
ادبي نالو وحيد محسن سندس پورو نالو عبدالوحيد ولد عبدالقادر “عنبير” سومرو پنهنجي آبائي ڳوٺ رستم پهرين ڊسمبر 1968ع ۾ جنم ورتو. سندس شروعاتي تعليم پنهنجي تاريخي شهر رستم ۾ حاصل ڪئي ۽ ثانوي تعليم به پنهنجي ئي شهر ۾ ورتي. ميٽرڪ جو امتحان گورنمينٽ هاءِ اسڪول رستم مان 1986ع ۾ پاس ڪيو ۽ بي ايس سي جو امتحان 1992ع ۽ علامه اقبال اوپن يونيورسٽي مان بي ايڊ جو امتحان 1996ع ۾ پاس ڪيو.
هن وقت پاڻ بي روزگار آهي ۽ راقم جو ننڍو ڀاءُ ۽ شاگرد آهي. هن ادبي دنيا ۾ باقاعده طور 1986ع ۾ پير پاتو. هن کان اڳ ۾ سنڌي ٻارڙن جي علمي، ادبي ۽ قومي تنظيم لطيف سنگت رستم جو ميمبر ۽ عهديدار ٿي رهيو آهي ۽ انهيءَ تنظيم ۾ ضلع صدر به رهي چڪو آهي. تقريبن لطيف سنگت جي زماني کان وٺي اخبارن جي ٻارڙن جي ٻاري يا ٻارڙن جي رسالن ۾ ڪهاڻين ۽ شاعري سان پنهنجي ادبي سفر جو آغاز ڪيو. سندس ڪهاڻيون، مضمون ۽ شاعري انهيءَ زماني کان وٺي ڇپجندا رهن ٿا. پاڻ لطيف سنگت جي ختم ٿيڻ کانپوءِ سنڌي ادبي سنگت شاخ رستم جو ميمبر ٿيو ۽ انهيءَ جو سيڪريٽري به ٿي رهيو.
شاعري جي حوالي سان سندس شاعري ۾ ڪيترن ئي صنفن تي طبع آزمائي ڪئي آهي، انهن مان نظم، آزاد نظم، نثري نظم، ٽيڙو، چؤسٽا، ٽه سٽا، هائيڪو، وائيون ۽ غزل وغيره قابل ذڪر آهن. ان کانسواءِ هن شاعري توڙي مضمونن جا ترجما پڻ ڪيا آهن. نثر جي حوالي سان ڪهاڻيون، مضمون ۽ ثاثر وغيره لکيا آهن. سندس ڪهاڻين جو ڪتاب برائي جو بدلو 2003ع ۾ ڇپجي چڪو آهي، جنهن ۾ ٻارن لاءِ نصيحت ڀريون ڪهاڻيون آهن. شاعري ۾ سونهن جي سڳنڌ ، سماجي درد ۽ پيڙا ملي ٿي. پاڻ سنڌيءَ کانسواءِ اردوءَ ۾ به شاعري ڪئي آهي؛ جيڪا وقت بوقت سنڌ جي مختلف رسالن توڙي اخبارن ۾ ڇپجندي رهي ٿي؛ جنهن جو ثبوت رکيل ڪٽنگ فائيل آهي. سندس اردو شاعري لاهور مان نڪرندڙ ماهوار اردو رسالو ماهه نو ۾ ڇپي آهي ۽ ڪيترائي مضمون ۽ مقالا لکي چڪو آهي.
وائي
اڄ جو سائين نان پٺيان ڪيئن،
ڪـــيـــڏو بـــيــوس ٿيو انـسـان.
ڌرتيءَ جي هن گولي تي!
ٿر جا ٿاڪ ۽ بک جي پيڙا،
ڏسي رُنو هو خود ارمـــــــان.
ڌرتيءَ جي هن گولي تي!
مذهب جي ڏئي آڙ اسانکي،
ماري وڌو آ ڪيئن مهمان.
ڌرتيءَ جي هن گولي تي!
سنڌ بڻي بيروت آ “محسن”،
امن جو ڪو نه رهيو نشان.
ڌرتيءَ جي هن گولي تي!(46)
نظم
مون نماڻي جي قـيد آ زنـــدگــي،
ســمـجـهه سياڻي زهر آ زندگــي.
پيار جو ڇانويرو مليو ئي ڪين،
پيٽ بکئي ۾ گذري آ زنـــدگـــي.
تــون تـه رهـيــن ٿــي شـــهـــرن ۾،
ڳـوٺـن جي اڄ ڪهڙي آ زنـدگـي.
آءٌ قـيـديـاڻـي هـڪ هـجان سهي،
سنسار ساري جـي اهـا آ زنـدگـي.
هـــو فــطــرت جـا قـاتـل ســڀـئـي،
سونهن هوندي ڪوجهي آ زندگي.(47)