تاريخ، فلسفو ۽ سياست

ادبي تاريخ تعلقي لَکِيءَ جِي

محمد شريف”شاد“ سومري صاحب ”ادبي تاريخ تعلقي لکيءَ جي“ لکي نہ فقط پنھنجي علائقي جي ادبي حيثيت ۽ اهميت کي اجاگر ڪيو آهي، پر هڪ اهڙي تاريخ جوڙي آهي جنهن ۾  ماضيءَ جي ادبي سرگرمين جي عروج ۽ زوال جا انيڪ داستان بہ ملن ٿا تہ هڪ اهڙو تاريخي ذخيرو بہ ملندو، جنھن کي پڙهندي اکيون حيرت جو بت ضرور بڻجنديون ۽ يقينن ان پٺيان سائين پروفيسر محمد شريف”شاد“ سومرو جي سوين راتين جا اوجاڳا، اهم ادبي شخصيتن ڏانهن باربار پنڌ ۽ پڇائن سميت پاڻ پتوڙڻ جي جذبي تحت مختلف ڪتابن جو ورد بہ شامل آهي. پاڻ هن ڪتاب ۾ اها ڀرپور ڪوشش ڪئي اٿن تہ ادبي خدمتن جي حوالي سان بنا فرق جي ڪنھن جو بہ ٿورو  حصو رهيو آهي تہ ان جو تذڪرو ضرور شامل هجي.

Title Cover of book ادبي تاريخ تعلقي لَکِيءَ جِي

غني غمدل (جنم: 1976ع):

غني غمدل (جنم: 1976ع):
عبدالغني متخلص “غني غمدل” ولد محمّد سليمان منگي پنهنجي آبائي ڳوٺ رستم ۾ 17 فيبروري 1976ع تي جنم ورتو. 1987ع ۾ پرائمري تعليم رستم ضلعي شڪارپور ۾ حاصل ڪئي. ثانوي تعليم به اتي ئي پنهنجي شهر رستم جي هاءِ اسڪول ۾ حاصل ڪئي ۽ 1992ع ۾ مئٽرڪ جو امتحان پاس ڪيو. اعلى ثانوي تعليم گورنمينٽ ڊگري ڪاليج ٺل ۾ ورتي، پري انجنيئرنگ ۾ انٽر جو امتحان 1995ع ۾ پاس ڪيو. ان کان علاوه بي.اي به ٺل ڪاليج مان ڪئي. ادبي ڪتابن پڙهڻ سبب سندس لاڙو ادب جي طرف وڌيو. ۽ ادبي تنظيمن سان وابستگي وڌي. جنهن ۾ سنڌي ادبي سنگت رستم جو ميمبر ٿيو، شاعريءَ طرف لاڙو گهڻو رهيو آهي ۽ ادبي ڪلاسن ۾ سندس شاعري جي اصلاح ٿيندي رهي ٿي. راقم سندس ادبي استاد آهي.
شاعري ۾، نظم، گيت، غزل، بيت، وائي، ڪافي، نعت، مولود، حمد، مرثيو، قصيدو ۽ هائيڪو وغيره تي طبع آزمائي ڪئي آهي. نثر ۾ به مضمون لکيا اٿس. اٺين آگسٽ 2008ع کان وٺي پرائمري ماستر طور ڀرتي ٿيو. سندس مواد، ڪيترن ئي ادبي رسالن ۾ ڇپجي چڪو آهي. سنڌ جا مشهور رسالا: مومل، پورب، سرت، عبرت ميگزين، امرتا، سوجهرو، ادب، اديب، نئين زندگي، گل ڦل، ۽ عوامي آواز، خبرون اخبارن ۾ ڇپجي چڪو آهي. سندس نظم ۽ گيت ۾ چڱي مهارت رکي ٿو. هيٺ سندس هڪ گيت نموني طور ڏجي ٿو.

“پکي پروڪا اڃا نه آيا.”
اسان تنين لئي اڱڻ سجايا،
سوير ايندا صبا ٻڌي ڇڏ،
اسان جي آهي صدا، ٻڌي ڇڏ،
ضرور ايندا ادا ٻڌي ڇڏ،
اسان امن جا گيت ڳايا،
پکي پروڪا اڃا نه آيا.
ٻڌايو سڀ کي ضرور ايندا،
وري به ميلا انهن سان ٿيندا،
حوال سارا اسان کي ڏيندا،
اصل ته آهن هتان جا ڄايا،
پکي پروڪا اڃا نه آيا.
پکين ۾ شايد اڏار ناهي،
چمن ۾ ساڳي بهار ناهي،
اڃا انهن کي ٿي سار ناهي،
اسان ڏکن ۾ تڏا وڇايا،
پکي پروڪا اڃا نه آيا.
هوا اتر جي هلي رهي آ،
ڏکن ۾ جندڙي جلي رهي آ،
نه رات هڪڙي ڀلي رهي آ،
اسان وڃڻ جا ڪيون ٿا سايا،
پکي پروڪا اڃا نه آيا.
ڪٿي رهن ٿا، اسان جا ساٿي،
مگر آ دلڙي اوهان لئي آتي،
چون ٿا ڇا ڇا هي گهر جا ڀاتي،
ٻڌي نه سگهبا انهن جا رايا،
پکي پروڪا اڃا نه آيا.
غني هي غمدل رڙي پيو آ،
غمن ۾ ويتر ڳري پيو آ،
اکين ۾ پاڻي تري پيو آ،
هي ڪانگ ڪارا گهڻا اڏايا،
پکي پروڪا اڃا نه آيا(49)