حـــفـــيـــظ الله “حــامــي” (جنم: 1966ع):
حفيظ الله ولد محمد صالح “خادم” مهر متخلص “حامي” پنهنجي آبائي ڳوٺ صادق وانڍ ۾ 26 جنوري 1966ع مطابق 3 شوال 1385هه تي ، اربع ڏينهن پيدا ٿيو. شروعاتي تعليم صادق جي وانڍ ۾ ورتي، 1982ع ۾ چڪ جي هاءِ اسڪول مان مئٽرڪ جو امتحان پاس ڪيو. 1986ع ۾ اسلاميه ڪاليج سکر مان بي. ڪام جو امتحان پاس ڪيو. ادب پڙهڻ ۽ تخليق ڪرڻ سندس خاص مشغلو آهي. پاڻ هڪ سٺو شاعر ۽ مضمون نگار آهي. شاعري جي شروعات 1985ع کان ٿي ۽ نثر به لکڻ شروع ڪيو. بيت جي صنفن تي طبع آزمائي ڪئي آهي. تاجل بيوس جي شاعريءَ کان متاثر ٿي کيس لکڻ جو شوق جاڳيو جنهن ڪري ان کي ئي استاد ڪري ٿو. سندس اڻڇپيل مواد موجود آهي. ٻه شاعريءَ جا مجموعا ترتيب ڏئي رکيا آهن. 1 “ڌرتي دراوڙن جي” 2 “جذبا جهريل جيءَ جا”. بيت، دوها، وائي ٽيڙو، نظم، آزاد نظم، غزل، مسدس، چوسٽا، قطعه وغيره صنفن تي طبع آزمائي ڪئي آهي. سندس شاعري مختلف رسالن ۾ ڇپجي چڪي آهي. سندس شاعري ۾قومي رنگ ڀريل آهي.
نـــظـــم
تـوکـي ڏسـنـدي اچـي ٿـي پـيـارا،
دل ۾ مـــــون کـــــي ڏاڍي ســـــٽ.
آهــيــان اٽــڪــيــل ائــيــن تــو ۾،
نــــلــــڪــي ۾ ڄــــڻ پــــراڻــا نــٽ.
دور رهـيـن ڇـو مون کان پـيـارا،
قـرب ڪـري اڄ مـون وٽ جهٽ.
غـيـرن سـان گـڏ تـوکـي ڏسـنـدي،
چــــڙهــــنــــدي آهـــي ڏاڍي ڪـــٽ.
ڪُــــرنـــدا آهــــن حـــامـــي دل ۾،
ڪـنـهـن ڪـنـهـن ويلي اڳلا ڦٽ.(37)
وائـــي
شل لوئي ڪين لڄايان!
مـاتـا تنهنجي مـارن کـي مان تنهنجو سور سڻايان،
شل لوئي ڪين لڄايان!
پـالـي پيار سان جوان ڪيوءِ ان ٿڃ جو حق نڀايان،
شل لوئي ڪين لڄايان!
سـنـڌوءَ جـو مـان پـوتـر پـاڻـي آب زم ــ زم ڀــايـان،
شل لوئي ڪين لڄايان!
تـنـهنـجي ننگ ناموس تي، جيجل پنهنجو خون وهايان،
شل لوئي ڪين لڄايان!
ريـٽـو رت ٿـي مـٽيءَ منجهه مان پنهنجو پاڻ ملهايان،
شل لوئي ڪين لڄايان!
مان “حاميءَ” مان ٿو هوشو بڻجي، سنڌو نگر ٺاهيان،
شل لوئي ڪين لڄايان!(38)
غـــزل
وَر وَر ٿـــــــي ٻـــــــڌائــــــي ويــــــٺــــــي،
ڪــا،نـــاري پــــور پـــچـــائـــي ويـــٺـــي.
هـــن پـــاپ نـــگــر جــي تــارڪــيءَ ۾،
ڪــا جـــيـــجـــل لال وڃــائــي ويـــٺـــي.
جــهــولــيءَ پـنـهـنـجـيءَ خــالــيءَ کــي،
ڳـــوڙهــن ســان ته ڀــڄــائــي ويـــٺـــي.
هــــر واٽــــهــــڙو جـــي واٽ جـــهـــلـــي،
ٿـــي پـــٽ جـــا پـــار پــڇــائــي ويــٺــي.
ڪــــا ڌرتــــيءَ ڄــــائــي ڀـــاءُ وڃــــائــي،
لــولــيــون تــنــهــن لــئـه ڳـائـي ويـٺـي.
ڪـا سـسئي وانگر وَر کان وانجهي،
پـــنـــهــونءَ لــئــي واجــهــائــي ويــٺــي.
ڪـــا نـــنـــڍڙي نـــيــنــگــر بــابــي لــئـه،
هــــر هــــر ٿــــي ٻــــاڪــــاري ويــــٺــــي.
“حــامــيءَ” جــي سـريـر تــي ســائــنــڻ،
ممتا پنهنجي ماري ويٺي.(39)