شخص يادن ۾ ڪٿي گم ٿي ويو
گل ٽکڙائي
پر وفائن لاءِ پيو پائي ليئو،
حالتن جا عڪس سمهي ٿا پون،
ڪيئن اجهايون پنهنجو ٻاريل ير ڏيئو.
هڪ دفعي اسانجي سُٺي دوست مرحوم محمد ابراهيم گُل (ميمڻ) ٽنڊي محمد خان واري پروگرام ٺاهيو ته الستي تنظيم جي عهديدارن سان مِلون اتي سُٺو ادبي دوست آھي تنهن سان به ملنداسين سنڌي ادبي سنگت شاخ لاکا جي به وزٽ ڪنداسين. سو اسين ڪجهه ادبي دوست سنڀري تيار ٿي نڪتاسين لاکا شاخ جي گڏجاڻي ۾ شرڪت ڪري، خيرن سان وڃي دڙي پهتاسين. دڙي شھر ۾ منهنجي استاد مرحوم واحد بخش ڪنڀر جو ويجهو مائٽ ماستر محمد عرس ايس ڪنڀر منهنجو نظرياتي دوست به رهندو هو، سندس پُٽ جي وني استاد جي ڏوهٽي آھي، سو مان ان سان به ملندس، پهرين اسين يوسف سنڌي سان ملياسين، مون کيس ڏسي دِل ۾ سوچيو ته هي شخص ٿورو ٻاتو ڳالهائي پيو هٻڪي به پيو، پر اڳتي هلي کيس وڏي منزل مِلندي، پاڻ دڙي ۾ پروگرام ڪرايو، اسين اُتي به پهتا سين ستت ئي يوسف کي هزار داستان ۾ ڪم ملي ويو. تنهن وقت هزار داستان جي آفيس گلستان سجاد ۾ هوندي هئي، اتي به ساڻس ملاقات اڪثر ٿيندي هئي، يوسف، شمشير الحيدري ۽ غلام حسين رنگريز کانپوءِ لاڙ پٽ جو ٽيون ماڻھو آھي، جيڪو سنڌي ادبي سنگت سنڌ جو سيڪريٽري جنرل ٿيو، مونکي تمام گهڻي سرهائي ٿي،آمهون سامهون شهرن جا دڙو ۽ بٺورو جا ٻئي ماڻھو ڪامياب ۽ ڪامران ٿيا. يوسف سنڌي پنهنجي سڌير سوچ سان سنڌي ادب ۾ پنهنجو نالوڪڍرائي پاڻ کي مڃرائي چڪو آھي. ،يوسف محبوب ماڻھو آھي، کيس پنهنجي طبيعت ۽ مزاج جو گهڻو اونو رهندو آھي، انڪري پاڻ سنجيده رهندا آھن. يوسف سنڌي اسانجي ٻولي جو دلير ۽ دلبر اديب آھي، بهترين ايڊيٽر، لاجواب پبلشر، بي مثال ماڻھو، جنهن وٽ پيار، محبت، سچ، احساس، وشواس، هلچل منزل، محبت جي منزل، نرم نازڪ دل آھي، هو بهارن، سهارن، ڪِنارن، سڌارن، سچارن، ويچارن چنڊ جي خوبصورت اشارن جو رائٽر آھي. وٽس خوبصورت رنگتون حُجتون، چاهتون درد حالتون، لفظن جون دولتون، لفظن جون حقيقتون، سخاوتون، وڪالتون آھن. سندس نثر به منفرد ۽ نرالو ۽ سگهارو، زبردست فڪر انگيز آھي. رب کيس سلامت ۽ تندرست رکي
-