ٻيو ڪھاڻيڪار
هو بہ ڪھاڻيڪار هو، تنھن ڪري اسان ٻئي گهمندي ڦرندي ۽ مختلف ملڪن جي سياحن سان ملاقاتن ۾ پنھنجي ڪھاڻين جا نوان ڪردار ڳولي لھندا هئاسين. جنھن جي بہ ذهن ۾ ڪھاڻيءَ جو ڪو نئون خيال ايندو هو تہ، هڪ ٻئي سان صلاح بہ ڪري وٺندا هئاسين.
هڪ رات رنگن ۽ روشنين جي ماحول ۾ زندگيءَ جا ڪجهہ بيحد حَسين لمحا گذاري اسان ٻئي هوٽل طرف وڃي رهيا هئاسين تہ هن چيو، ”لڳاتار پنڌ ڪري مان ٿڪجي پيو آهيان.“
مون ڪجهہ فاصلي تي موجود بس اسٽاپ جي بينچ ڏانھن اشارو ڪيو تہ هن هاڪار سان ڪنڌ لوڏيو.
اسان ٻئي بينچ تي وڃي ويھي رهياسين.
بس جو انتظار ڪندي، هن پنھنجو نوٽ بڪ کوليو ۽ ڪجهہ لکڻ شروع ڪيائين.
کائنس پڇيم، ”ڇا پيو لکين؟“
هن مون ڏانھن ڪنڌ ورائي ڏسڻ کان سواءِ وراڻيو، ”سفرنامي جا نوٽس پيو لکان.“
بس اچڻ ۾ دير ڪئي تہ، مون بہ پنھنجو نوٽ بڪ کوليو ۽ لکڻ شروع ڪيم.
هن مون کي لکندي ڏسي پڇيو، ”تون ڇا پيو لکين؟“
وراڻيم، ”مان پراسرار ڪھاڻي پيو لکان.“
چيائين، ”سٺي پراسرار ڪھاڻي اڌ رات کان پوءِ لکي سگهبي آهي. اڃان اڌ رات ناهي ٿي.“
هن ڏانھن ڏسڻ کان سواءِ بيزاريءَ سان وراڻيم، ”پراسرار ڪھاڻيون لکڻ جو مون کي وڌيڪ تجربو آهي. توکي ڪھڙي خبر....!“
منھنجي ڳالھہ ٻڌي هن ٽھڪ ڏنو ۽ گم ٿي ويو...!