باغي
مون پريشانيءَ منجهان پڇيو، ”توهان مون کي ڇو کنيو آهي؟“
منھنجي ساڄي پاسي ويٺل شخص وراڻيو، ”اسان کي اختيار حاصل آهي تہ اسان ڪنھن بہ ڳالھائيندڙ ماڻھوءَ کي، ڪنھن بہ وقت، ڪٿان بہ کڻي سگهون ٿا.“
چيم، ”مان بي زبان جانور ناهيان. مان انسان آهيان، تنھن ڪري ڳالھايان ٿو. منھنجو قصور ڪھڙو آهي؟“
منھنجي کاٻي پاسي ويٺل شخص جواب ڏنو، ”پنھنجو قصور پڇڻ وارو ماڻھو ئي اسان جي نظر ۾ قصوروار هوندو آهي، تنھن ڪري خاموش رهڻ ئي تنھنجي حق ۾ بھتر آهي.“
مون رڙ ڪري چيو، ”خاموشيءَ جو ٻيو نالو موت آهي. مان جيئڻ ٿو چاهيان، ڳالھائڻ ٿو چاهيان.“
انھيءَ کان پھرين جو مان ڪجهہ وڌيڪ ڳالھايان، انھن ماڻھن منھنجي وات تي بہ پَٽي ٻَڌي ڇڏي.
ڊگهي سفر ۽ ڊگهي خاموشيءَ کان پوءِ گاڏي هڪ هنڌ بيٺي، جتي مڪمل خاموشي هئي. هنن مون کي هيٺ لاٿو تہ مون کي يقين ٿي ويو تہ، هو مون کي ڪنھن ويران علائقي ۾ کڻي آيا آهن پر جڏهن انھن منھنجين اکين تان پٽي لاٿي تہ، مان اهو ڏسي حيران ٿي ويس تہ مان اهڙي هنڌ موجود هئس، جتي مڪمل خاموشي هئي. هر طرف بيشمار ماڻھو تہ هيا پر ڪنھن بہ ڪجهہ نہ ٿي ڳالھايو.
گاڏيءَ ۾ اڳيان ويٺل شخص، هر طرف موجود ماڻھن ڏانھن اشارو ڪري چيو، ”هي سڀ ماڻھو ان ڪري جيئرا آهن، جو اهي نٿا ڳالھائين. اڄ کان پوءِ تون بہ نہ ڳالھائجانءِ، نہ تہ اسان توکي ماري ڇڏينداسين.“
مون پنھنجي چپن تان پَٽي لاهي رڙ ڪئي، ”مان ڳالھائيندس. مون کي ماري ڏسو، مان مرڻ کان پوءِ بہ ڳالھائيندس.“