رات، ريل ۽ رڻ پٽ
هوش آيو تہ مان ريل جي اونڌي ٿيل ڪمپارٽمينٽ ۾ لاشن جي وچ ۾ پيل هئس. مان ڏاڍي مشڪل سان اٿيس ۽ ڪمپارٽمينٽ کان ٻاهر نڪري ويس. ٻاهر نڪتس تہ حادثي جي شڪار ٿيل ريل منجهان ڪيترن زخمي ماڻھن جا مدد لاءِ آواز اچي رهيا هئا. مان پاڻ زخمي بہ هئس ۽ منھنجي جسم منجهان رت بہ وهي رهيو هو. مون ۾ ايتري طاقت ئي نہ بچي هئي جو ڪنھن ٻئي جي مدد ڪري سگهان.
مون بنا سوچڻ جي اونداهيءَ ۾ هڪ طرف هلڻ شروع ڪيو تہ، جيئن جلد کان جلد ڪنھن اهڙي هنڌ پھچي سگهان، جيئن گهڻو رت وهڻ سبب مري نہ وڃان!
ڪجهہ پنڌ کان پوءِ مون کي اونداهيءَ ۾ هڪ طرف روشنين ۾ موجود وڏو محل نظر آيو. ويجهو پھتس تہ رڻ پٽ ۾ اهو هڪ ننڍڙو گهر هو!
مون گهر جي در وٽ لڳل ڪال بيل جو بٽڻ دٻائڻ لاءِ اڃان سوچيو مس تہ، گهر جو دروازو کلي ويو ۽ وڏن اڇن وارن وارو هڪ تمام پوڙهو شخص ٻاهر نڪري آيو.
هن مون کي منھنجي نالي سان مخاطب ٿيندي چيو، ”مان تنھنجو ئي انتظار ڪري رهيو هئس!“
حيرت سان چيم، ”تون منھنجو انتظار ڇو ڪري رهيو هئين ۽ توکي منھنجي نالي جي خبر ڪيئن پئي!؟“
هن ڪوبہ جواب نہ ڏنو.
هن کي خاموش ڏسي چيم، ”ريل جو حادثو ٿيو آهي ۽ مان زخمي حالت ۾ مدد خاطر هتي پھتو آهيان!“
هن هاڪار سان ڪنڌ لوڏي وراڻيو، ”ها، مون کي سڀ خبر آهي!“
مون سخت تڪليف ۽ هيڻائيءَ سان چيو، ”مون کي مدد ۽ آرام جي سخت ضرورت آهي. هاڻي مان وڌيڪ بيھي نٿو سگهان!“
هن پنھنجي کيسي منجهان ريموٽ ڪنٽرول ڪڍي بٽڻ دٻايو تہ، گهر جي چوڌاري لڳل سموريون لائيٽس روشن ٿي ويون. هو مون کي سھارو ڏئي گهر جي پوئين پاسي وٺي ويو، جتي ڪيتريون ئي قبرون موجود هيون.
هن مون کي هڪ قبر جي ڀرسان وڃي بيھاريو، جنھن تي منھنجي نالي جو ڪتبو لڳل هو!
سخت حيرانيءَ سان چيم، ”مان تہ اڃان هاڻي ئي ريل جي حادثي ۾ زخمي ٿيڻ کان پوءِ هتي پھتو آهيان ۽ هن قبر تي منھنجي مرڻ کان اڳ ۾ ئي منھنجي ئي نالي جو ڪتبو لڳل آهي!“
وڏن اڇن واري پوڙهي شخص وراڻيو، ”ريل جو اهو حادثو اڄ نہ ستر سال اڳ ٿيو هو...!“ اهو چئي هو پاڻ ڀرسان واري قبر وٽ وڃي گم ٿي ويو!