سمنڊ ڪناري روئندڙ ماءُ
هن کي ڏسي مون کي پنھنجي امڙ ياد اچي وئي. مان نوراني چھري واري ٻڍڙي عورت جي ڀرسان وڃي، سندس پيرن ۾ ويھي رهيس.
هن هڪ نظر مون ڏانھن ڏٺو ۽ پوءِ وري سمنڊ ڏانھن ڏسندي روئندي رهي.
مون امڙ جھڙي عورت ڏانھن همدرديءَ ۽ محبت سان ڏسندي پڇيو، ”ڇو پئي روئين امان!؟“
هن ڪوبہ جواب نہ ڏنو. سمنڊ ڏانھن پري ڪٿي ڏسندي رهي ۽ سندس اکين منجهان لڳاتار لڙڪ وهندا رهيا.
مون هن جو هٿ جهلي ڏک ۽ پيار سان وري پڇيو، ”امڙ، ڇو ٿي روئين تون؟“
امڙ جھڙي عورت ٿڌو ساھہ کڻي هڪ نظر مون ڏانھن ڏٺو ۽ پوءِ سمنڊ ڏانھن ڏسندي چيائين، ”مان پنھنجي ٻچڙن لاءِ پيئي روئان!“
منھنجي دل کي ڌڪ لڳو، اندر منجهان سُور جي سَٽَ اڀري. سوچيم، ’جنھن ماءُ جا ٻچڙا سمنڊ ۾ گم ٿي وڃن، انھيءَ جو درد ڇا هوندو...‘ امڙ جھڙي پياري عورت جو درد مون پنھنجي اندر ۾ اوتجندي محسوس ڪيو. ڪجهہ دير خاموش رهيس ۽ پوءِ پڪ ڪرڻ خاطر پڇيم، ”تنھنجا ٻار سمنڊ ۾ ٻڏي ويا آهن ڇا؟“
هن انڪار سان ڪنڌ لوڏي، آسائتين اکين سان مون ڏانھن ڏسندي چيو، ”نہ منھنجا ٻچڙا سمنڊ ۾ موجود آهن پر انھن کي بچائڻ جي ضرورت آهي.“
هن جي ڳالھہ مون کي سمجهہ ۾ نہ آئي. حيرت سان پڇيم، ”ڇا مطلب امان!؟“
سُڏڪا ڀريندي جواب ڏنائين، ”سمنڊ ۾ موجود ٻيٽَ منھنجا ٻچا آهن!“
مون حيرت سان پڇيو، ”تون ڪير آهين امان؟“
منھنجي امڙ جھڙي عورت ڏکويل نظرن سان سمنڊ ڏانھن ڏسندي وراڻيو، ”مان سنڌ آھيان!“