جيئري مري ويل ماڻھو
دڪان تي اڳ ۾ ئي ڪجهہ گراهڪ موجود هئا، تڏهن بہ دڪاندار نئين آيل پوڙهي گراهڪ ڏانھن مُرڪي ڏٺو ۽ چيو، ”اڳتي هليا اچو سائين. ڇا کپي؟“
پوڙهو پوئتي ئي بيھي رهيو. کنگهندي چيائين، ”توهان گراهڪن منجهان واندا ٿي وٺو. مون کي تڪڙ ناهي.“
دڪاندار ٻين گراهڪن سان مصروف ٿي ويو ۽ پوڙهو شخص پنھنجي لَٺِ هٿ ۾ جهلي، پاسي تي پيل اسٽول تي ويھي رهيو.
دڪاندار آخري گراهڪ کي سامان ڏئي واندو ٿيو تہ، هن پوڙهي ڏانھن ڏسي چيو، ”حڪم ڪيو سائين، توهان کي ڇا کپي؟“
پوڙهو شخص اڳ ۾ کنگهيو ۽ پوءِ پنھنجي لَٺِ جي سھاري سان اٿيو ۽ ڪائونٽر وٽ پھچي چيائين، ”مون کي خريد تہ ڪجهہ ناهي ڪرڻو پر ڪجهہ کپائڻو آهي!“
دڪاندار ناگواريءَ سان وراڻيو، ”اسان هول سيل مارڪيٽ منجهان مال خريد ڪندا آهيون. رستي ويندڙن کان ڪجهہ ناهيون وٺندا.“
پوڙهي شخص پنھنجي ڪلھي تان بوڇڻ لاهي، بوڇڻ ۾ ٻَڌل ڳنڍ کولي ۽ هڪ اڇو ڪپڙو ڪڍي ڪائونٽر تي رکندي چيو، ”ٻہ سال اڳ هي ڪفن مون توهان جي ئي دڪان تان خريد ڪيو هو.“
دڪاندار حيرت سان پڇيو، ”ڪنھن جي لاءِ خريد ڪيو هو توهان اِهو ڪفن؟“
پوڙهي شخص وراڻيو، ”مون هي ڪفن پنھنجي لاءِ خريد ڪري رکيو هو.“
دڪاندار مُرڪي، طنز سان چيو، ”مرڻ جو ارادو ملتوي ڪري ڇڏيو اَٿَوَ ڇا؟“
پوڙهي شخص تمام ڊگهو ساھہ کڻي وراڻيو، ”فلحال تہ مھانگائيءَ اسان غريبن کي جيئري ماري ڇڏيو آهي!“
دڪاندار ڪفن جي ڪپڙي کي کولي، چڱيءَ طرح جاچي ڏٺو. ڪفن کي پاڻ وٽ رکي، هن ڪجهہ نوٽ ڪڍي پوڙهي شخص کي ڏنا.
ٻيانوي سالن جو اهو ٻُڍڙو شخص ڏڪندو، پنھنجي لَٺِ جي سھاري سان ڪفن واري دڪان تان هيٺ لٿو ۽ پوءِ هو دال، چانور ۽ اٽو خريد ڪرڻ لاءِ، ڪفن واري دڪان جي ڀرسان ئي موجود ٻئي دڪان ۾ اندر هليو ويو.