گامون ۽ مان
گامونءَ منھنجي ڳالھہ ڪٽيندي چيو، ”مان انھن قصيدا گو شاعرن جا ڪتاب ضايع پيو ڪيان، جن وقت جي حڪمرانن جي شان ۾ قصيدا لکيا آهن.“
مون ڪوبہ جواب نہ ڏنو.
گامونءَ ڪجهہ دانشورن جا ڪتاب ڪڍي ڦاڙڻ شروع ڪيا تہ، مون ڪاوڙ منجهان چيو، ”اهي ڪتاب تہ انھن ڏاھن جا آهن، جن عقل ۽ ڏاهپ جون ڳالھيون لکيون آهن. انھن ڪتابن کي تہ نہ ڦاڙ.“
گامونءَ وراڻيو، ”جڏهن ڏاها پنھنجي ڏاهپ کي ڪيش ڪرائڻ لڳن تہ، پوءِ سندن ڏاهپ کوٽي سِڪي جھڙي ٿي پوندي آهي.“
مان خاموش رهيس.
گامون تاريخ جي شيلف منجهان ڪجهہ ڪتاب کڻي ڦاڙڻ لڳو تہ، مون رڙ ڪري چيو، ”اهو ڇا پيو ڪرين گامون، تاريخ تہ قومن جي يادگيري هوندي آهي!“
گامونءَ جي چھري تي سخت ڪاوڙ جو تاثر ظاهر ٿيو. تاريخ جي هڪ ڪتاب جا ورق ڦاڙيندي چيائين، ”هن ڪتاب جھڙا سمورا ڪتاب تاريخ نہ پر وقت جي حڪمرانن پاران منشين کي ڏنل ڊڪٽيشن آهن!“
گامون اڃان تاريخ جا ڪتاب ڦاڙي رهيو هو تہ، مون افسانوي ادب جي بڪ شيلف منجهان پنھنجا سمورا ڪتاب کڻي ورتا.
گامونءَ حيرت سان مون ڏانھن ڏسندي پڇيو، "تو پنھنجا ڪتاب ڇو کنيا آهن!؟“
وراڻيم، ”تو افسانوي ادب جا ڪتاب ڦاڙڻ شروع ڪيا تہ، مان پنھنجن ڪتابن جو اهڙو حشر ٿيندي نہ ڏسي سگهندس.“
گامونءَ مون ڏانھن چتائي ڏسندي چيو، ”پنھنجا ڪتاب واپس رکي ڇڏ.“
واپس رکڻ بدران مان پنھنجن ڪتابن کي وڌيڪ مظبوطيءَ سان جهلي بيٺو رهيس.
گامون منھنجي مُنھن تي پريشاني ڏسي مُرڪي پيو. چيائين، ”فڪر نہ ڪر، مان افسانوي ادب جو ڪوبہ ڪتاب نہ ڦاڙيندس.“
منھنجي چھري جي پريشاني حيرت ۾ بدلجي وئي. چيم، ”تو شاعريءَ، ڏاهپ ۽ تاريخ جا ڪيترائي ڪتاب جو ضايع ڪيا آهن....“
مون اڃا پنھنجي ڳالھہ پوري ئي نہ ڪئي تہ، گامونءَ چيو، ”مان افسانوي ادب جو ڪوبہ ڪتاب ان ڪري ضايع نہ ڪندس تہ، حڪمران پنھنجي شان ۾ افسانو ناهن لکرائيندا.“