پاروٿي زندگي
غريب نوجوان دوائن جي ڊگهي لسٽ ڏسي چيو، ”مون وٽ انھن منجهان هڪڙِي گوري خريد ڪرڻ جيترا پئسا بہ ناهن. مون کي سرڪار طرفان ملندڙ دوائون ڏيو. مان ڏاڍو غريب ۽ بيروزگار آهيان.“
ڊاڪٽر، نوجوان ڏانھن ڏسندي مُرڪي وراڻيو، ”اسپتال جي ڪائونٽر تان ٺھرايل پرچيءَ ۾ تنھنجو نالو تہ امير لکيل آهي!“
نوجوان ٿڌو ساھہ کڻي چيو، ”مان غريب ابنِ غريب آهيان. مون تي امير نالو منھنجي غريب پيءُ الائجي ڇو رکيو هو!“
ڊاڪٽر مُرڪي چيو، ”غريب جا ٻارَ، مان ڪجهہ نٿو ڪري سگهان. سرڪاري دوائون ختم ٿي ويون آهن.“
نوجوان ڪنڌ هيٺ ڪري خاموشيءَ سان ڊاڪٽر جي ڪمري مان نڪري ويو.
امير نالي واري غريب نوجوان اسپتال کان ٻاهر نڪري، سامھون موجود ميڊيڪل اسٽور ڏانھن ڏٺو. هن ٿڌو ساھہ کڻي، ڊاڪٽر پاران لکي ڏنل دوائن واري پرچي پنھنجي خالي کيسي ۾ رکي ۽ اڳتي وڌي ويو.
هو سرڪاري اسپتال کان ٿورو اڳتي پھتو تہ روڊ جي پاسي ۾، گند جي ڍير تي هن کي سرڪاري اسپتال جي عملي پاران ڦٽي ڪيل دوائون نظر آيون. هن پنھنجي کيسي منجهان دوائن واري پرچي ڪڍي پڙهي ۽ گند جي ڍير تي اڇلايل دوائن منجهان، ڊاڪٽر پاران لکي ڏنل دوائون ڳولي ڪڍيون.
هو اڃان گند جي ڍير تي ئي بيٺو هو تہ، ڀرسان گذرندڙ هڪ شخص هن ڏانھن ڏسندي چيو، ”گند جي ڍير تي ڦٽي ڪيل دوائون ڊيٽ ايڪسپائرڊ ۽ زهر برابر هونديون آهن!“
امير نالي واري غريب نوجوان ڊگهو ساھہ کڻي وراڻيو، ”اسان جي ملڪ ۾ غريب جي زندگي بہ تہ زهر جھڙي ئي آهي. ماني بہ سدائين پاروٿي کاڌي اٿم، دوائون بہ پاروٿيون ئي سهي.... !“
اهو چئي، امير نالي واري غريب نوجوان ڊيٽ ايڪسپائرڊ دوائون پنھنجي کيسي ۾ وجهي ڇڏيون!