صدين تائين ورجائجندڙ آکاڻي
ملڪ جي رعايا بادشاھہ جي جبر ۽ ظلم سبب بيزار ٿي پئي. اهڙين حالتن سبب رياست جي ڏاهن ماڻھن بادشاھہ جي خلاف ڳالھائڻ شروع ڪيو تہ، بادشاهي محل مان شاهي فرمان جاري ٿيو، ”ملڪ جو ڪوبہ ماڻھو ڪنھن بہ ڏاهي جي ڳالھہ نہ ٻُڌي.“
رياست جي ڪيترن ئي ماڻھن انھيءَ شاهي فرمان کي مڃڻ کان انڪار ڪري ڇڏيو. ملڪ جي جيترن ماڻھن شاهي فرمان کي مڃڻ کان انڪار ڪيو، بادشاھہ انھن سڀني ماڻھن جي ڪنن ۾ شيھو وجهرائي، انھن سڀني کي ٻُڌڻ جي صلاحيت کان محروم ڪري ڇڏيو!
بادشاھہ جي اهڙي ڏاڍ خلاف ڏاهن آواز بلند ڪيو تہ، بادشاهي محل مان ٻيو فرمان جاري ڪيو ويو، ”ملڪ جا ڏاها بادشاھہ سلامت جي خلاف ڳالھائڻ بجاءِ زبان بند رکن ۽ موٽ ۾ بادشاهي محل ۾ حاضر ٿي وظيفو حاصل ڪن. زبان بند رکڻ وارن ڏاهن کي شانائتو شاهي وظيفو ڏنو ويندو، جڏهن تہ بادشاھہ سلامت جي ثنا خواني ڪندڙ ڏاهن کي وڌيڪ مالا مال ڪيو ويندو.“
اهڙو شاهي فرمان ٻُڌي، ڏيھہ اڪثر ڏاها بادشاهي محل ۾ وڃي حاضر ٿيا ۽ انھن سڀني بادشاھہ سلامت کي بار بار فرشي سلامَ ڪيا. انھن ڏاهن پنھنجي ڏاهپ وڪڻي، مال متاع ورتو. انھن جو ظيفو بہ مقرر ڪيو ويو تہ، کين بادشاهي تمغا بہ عطا ڪيا ويا.
ڏيھہ جي ڪجهہ ڏاهن مراعتن جي بدلي ۾ پنھنجي ذهن ۽ ضمير جو سودو ڪرڻ کان انڪار ڪري ڇڏيو.
انڪاري ڏاهن کي سزا ڏيڻ لاءِ بادشاھہ حڪم جاري ڪيو، ”انڪار ڪندڙ سڀني ڏاهن جون زبانون وڍيون وڃن.“
بادشاهي حڪم مطابق ڪيترن ئي ڏاهن جون زبانون وڍيون ويون پر ڪجهہ ڏاها لِڪِي ويا. اهي لِڪِي ويل ڏاها، لڪل نموني رعايا ۾ شعور بيدار ڪندا رهيا ۽ پوءِ هڪ ڏينھن اهڙو بہ آيو جو، جابر بادشاھہ خلاف رياست جي رعايا اٿي کڙي ٿي ۽ بادشاھہ کي پنھنجي ئي ملڪ ۾ لِڪَڻَ جي جاءِ نٿي ملي!
انھيءَ آکاڻيءَ جي ليکڪ، اها آکاڻي لکڻ کان پوءِ هيٺان لکيو هو تہ، ”منھنجي هي آکاڻي صدين تائين ورجائبي رهندي ۽ هڪ ڏينھن اهڙو بہ ايندو، جڏهن دنيا مان جبر جو خاتمو ٿي ويندو!“