لُڙڪ ميڙيندڙ ڀيڻ
وراڻيندو هئس، ”دوستن سان راند کيڏڻ ٿو وڃان.“
روئڻھارڪي ٿي چوندي هئي، ”مان بہ تہ تنھنجي دوست آھيان. مون سان راند کيڏ نہ ادا.“
ڀيڻ جي ايئن چوڻ سان مان ٻاهر وڃڻ جو ارادو تبديل ڪري گهر ۾ ويھي هن سان راند کيڏندو هئس.
راند کيڏندي مون کي ڌڪ لڳندو هو تہ، هوءَ منھنجي اکين تان ڳوڙها اگهندي هئي!
اها اڌ صدي اڳ جي ڳالھہ آهي. تڏهن اسان ٻئي ٻار هئاسين!
اڄ مون ٻيھر ٻار بڻجي هن کي چيو،”اُٿ تہ راند کيڏڻ هلون!“
ڀيڻ ڪوبہ جواب نہ ڏنو.
هوءَ ڌرتيءَ جي سطح کان ڪجهہ فوٽ هيٺ وڃي سمھي پئي آهي ۽ مان ڌرتيءَ جي سطح تي بيٺو آهيان!
منھنجيون اکيون برسڻ کان بس نٿيون ڪن پر منھنجا لُڙڪ ميڙيندڙ اهو نازڪ ننڍڙو هٿ موجود ناهي...!