رَتُ پياڪَ
وراڻيم، ”ان ڪري تہ اڄڪلھہ ڪجهہ ماڻھو جِنَنِ ۽ خطرناڪ جانورن کان وڌيڪ خونخوار ٿي ويا آهن!“
طنز سان مرڪي چيائين، ”ليکڪ لاءِ مشاهدو بيحد ضروري آهي. تنھن ڪري ڪجهہ وقت توکي جهنگ ۾ وڃي جانورن سان ۽ جِنَنِ جي واديءَ ۾ وڃي جِنَنِ سان گڏ رهڻ گهرجي!“
وراڻيم، ”مان پوري تحقيق ۽ مشاهدي کان پوءِ ئي ڪجهہ لکندو آهيان.“
ٽوڪ سان مرڪي پڇيائين، ”ڪڏھن جِنُ ڏٺو اٿئي؟“
وراڻيم، ”ها، مون بيشمار جِنَ ۽ جانور ڏٺا آهن. هر طرف اهڙا جِنَ ۽ جانور موجود آهن، جيڪي انسانن کي آزاريندا رهن ٿا!“
هو ڪجهہ دير غور سان مون ڏانھن ڏسندو رهيو ۽ پوءِ پڇيائين، ”ڪٿي ڪٿي ڏٺا اٿئي؟“
وراڻيم، ”مان جتي ڪٿي انسان دشمن جِنَنِ ۽ جانورن کي ڏسي سگهندو آهيان.“
هن جي چھري تي سنجيدگي طاري ٿي وئي. چيائين، ”مون ٻُڌو آهي تہ پراسرار ڪھاڻيون لکندڙ ليکڪ پراسرار صلاحيتن جا مالڪ هوندا آهن!“
مون ڪو بہ جواب نہ ڏنو، فقط مُرڪي پيس.
هن پنھنجي ڪرسيءَ تي ٿورو اڳتي سُري پڇيو، ”ڇا تون مون کي بہ ڪجهہ ڏيکاري سگهين ٿو؟“
مون هاڪار سان ڪنڌ لوڏيو.
هو پنھنجي ڪرسيءَ تان اٿيو ۽ منھنجي ڪرسيءَ جي ڀرسان اچي بيٺو. پڇيائين، ”انھيءَ لاءِ ڪٿي هلڻو پوندو؟“
چيم، ”انسانن کي آزاريندڙ اها مخلوق مان توکي هتي ئي ڏيکاري سگهان ٿو.“
هن ٿوري تجسس مان پڇيو، ”هتي ڪيئن!؟“
مون هن کي آئيني جي سامھون وڃي بيھاريو.
چيم، ”آئيني ۾ غور سان ڏس!“
هن هڪ نظر آئيني ۾ ڏسي مرڪندي چيو، ”پنھنجي شڪل تہ مان روز آئيني ۾ ڏسندو آهيان!“
اهو چئي هو واپس وڃي، عام انسانن جي زندگين تي اثر انداز ٿيندڙ، تمام وڏي عھدي واري پنھنجي ڪرسيءَ تي ويٺو تہ چيم، ”جنھن ڏينھن آئيني توکي پنھنجي اصلي صورت ڏيکاري، ان ڏينھن توکي خبر پئجي ويندي تہ تون انسان ناهين!“
هن مرڪي وراڻيو، ”مون کي خبر آهي تہ مان ڇا آهيان!“
ايترو چوڻ کان پوءِ، سندس وجود رت پياڪ جانور ۾ تبديل ٿي ويو. سندس وات منجهان انساني رت ڳڙي رهيو هو پر مُرڪ تڏهن بہ سندس چپن تي موجود هئي.