پنج سال
مون ڪاوڙ منجهان سپاهيءَ ڏانھن ڏسندي چيو، ”تون منھنجو رستو روڪڻ وارو ڪير ٿيندو آهين!“
سپاهيءَ وراڻيو، ”مان سرڪاري سپاهي آهيان ۽ مون سرڪار جي حڪم تي ئي تنھنجو رستو روڪيو آهي.“
مون ڊگهو ساھہ کڻي چيو ”هاڻوڪي حڪمران ووٽ وٺڻ کان اڳ ۾ مون کي چيو هو تہ، حڪمران ٿيڻ کان پوءِ هُو وري مون ڏانھن ايندو پر اڃا تائين ناهي آيو.“
سپاهيءَ ڪوبہ جواب نہ ڏنو.
چيم، ”جيڪڏهن تون مون کي حڪمران جي محل طرف وڃڻ نہ ڏيندين تہ، مان حڪمران سان تنھنجي شڪايت ڪندس.“
سپاهيءَ بنا ڪنھن تاثر جي وراڻيو، ”انھيءَ ڳالھہ جي مون کي ڪابہ پرواھہ ناهي، ڇوتہ حڪمران پاڻ مون کي انھيءَ لاءِ مقرر ڪيو آهي تہ، جيئن مان محل ڏانھن ويندڙ ماڻھن کي روڪيان.“
مون انتھائي ڏُکَ سان محل ڏانھن ويندڙ رستي کي ڏسي سپاهيءَ کان پڇيو، ”تہ ڇا مان واپس هليو وڃان؟“
سپاهيءَ وراڻيو، ”اها تنھنجي مرضي، باقي جيڪڏهن تون هتي بيٺو رهين تہ مون کي ڪو اعتراض ناهي.“
مان اتي ئي رستي تي بيھي رهيس. سوچيم، حڪمران جي سواري هتان گذرندي تہ مان حڪمران جو رستو روڪي کيس پنھنجا وعدا ياد ڏياريندس.
مان سڄو سال رستي تي موجود رهيس پر حڪمران انھيءَ رستي تان نہ گذريو.
سپاهيءَ چيو، ”وڌيڪ انتظار ڪرڻ اجايو آهي. واپس هليو وڃ.“
مون واپس وڃڻ کان انڪار ڪري ڇڏيو.
مان ٻيو سال رستي تي موجود رهيس پر حڪمران انھيءَ رستي تان نہ گذريو.
سپاهيءَ چيو، ”وڌيڪ انتظار ڪرڻ اجايو آهي. واپس هليو وڃ.“
مون واپس وڃڻ کان انڪار ڪري ڇڏيو.
سپاهيءَ پڇيو، ”تون حڪمران سان ملڻ لاءِ ايڏو انتظار ڇو پيو ڪرين؟“
چيم، ”ووٽ وٺڻ کان اڳ ۾ حڪمران ڪيترائي وعدا ڪيا هئا. هن اهو بہ چيو هو تہ، حڪومت ۾ اچڻ کان پوءِ مان هڪ ڪروڙ ماڻھن کي روزگار سان لڳائيندس پر سندس دور ۾ مون کي بيروزگار ڪيو ويو آهي!“
سپاهيءَ ڪوبہ جواب نہ ڏنو، هو منھنجي ڳالھہ ٻڌي مرڪي پيو.
منھنجي انتظار جو ٽيون سال هلي رهيو هو تہ، هڪ ڏينھن حڪمران جي سواري شاهراھہ تي ايندي نظر آئي. منھنجي اکين ۾ اميد جي جوت جرڪي پئي.
حڪمران جي سواري منھنجي انتظار واري رستي بدران چوڪ تان ٻي رستي ڏانھن هلي وئي!
مون ڏک ۽ حيرت سان سپاهيءَ کان پڇيو، ”حڪمران جي سواري هن رستي تي ڇو نہ آئي؟“
سپاهيءَ ڪوبہ جواب نہ ڏنو.
رستي تان گذرندڙ گامونءَ مون ڏانھن ڏسي چيو، ”انتظار ڪرڻ بدران ٻيو ڪجهہ وڃي ڪر...“
گامونءَ ڏانھن ڏسندي پڇيم، ”پر ڇو؟“
گامونءَ ڪاوڙ منجهان وراڻيو، ”ان ڪري جو حڪمران جنھن رستي تان ووٽ وٺڻ لاءِ ايندا آهن، انھيءَ رستي تان پنج سال ناهن گذرندا.“