بيٽ، بيلٽ پيپر ۽ جهمورو
”جي استاد.“
”هيڏانھن اچ.“
”اچي ويس.“
”ڦيري ڏي.“
”ڏئي ڇڏيم.“
”جيڪو پڇان، سچ ٻُڌائيندين؟“
”ها استاد، سئو سيڪڙو سچ ڳالھائيندس!“
”ڪٿي آهين؟“
”پنھنجي وطن ۾.“
”وطن ۾ ڇاهي؟“
”ڪاوڙ آهي!“
”ڪنھن جي ڪاوڙ؟“
”سڀني جي...!“
”ڪاوڙ جي پويان ڇا آهي؟“
”خاموشي آهي....“
”ڇاجي خاموشي۔۔۔!؟“
”اها خاموشي، جنھن جي پٺيان طوفان هوندو آهي!“
”توکي ڪجهہ ٻُڌڻ ۾ اچي پيو؟“
”ها استاد....!“
”ڇا ٿو ٻُڌين؟“
”تبديلي... تبديلي... تبديلي....!“
”ڇاجي تبديلي۔۔۔؟“
”نعري واري تبديلي نہ... وڌيڪ پاڻ سمجهي وڃ استاد...!“
”ٿورو کولي ٻُڌاءِ، ڪھڙي تبديلي!؟“
”عزيز هم وطنو واري...!“
”ٻَچا جهمورا....!“
”جي استاد.“
”منھنجي ويجهو تہ آءُ....!“
”نہ استاد.“
”ٻَچا جهمورا....!“
”جي استاد.“
”منھنجي هٿ ۾ ڇا آهي!؟“
”ڪجهہ بہ ناهي....!“
”ٻَچا جهمورا....!“
”جي استاد.“
”هاڻي مان ڇا ڪيان...!؟“
”جيڪو ڪرڻو هيئي، سو ڪري چڪو آن.....“
”ڇا ڪيو مون...!؟“
”راند ۾ رولو نہ وجهين ها... غلطي ڪري وئين، هيرو مان زيرو ٿي وئين....!“
”ٻَچا جهمورا....!“
”جي استاد.“
”سو وري ڪيئن!؟“
”بيٽ کي ميدان تان کڻي، بيلٽ پيپر تي نہ رکين ها....!“
”ٻَچا جهمورا....!“
”جي استاد.“
” ٿورو ويجهو تہ آءُ....!“
”نہ استاد، پري کان ڳالھاءِ....!“
”ويجهو ڪينَ اچين ٿو ڇو؟“
”خطرو آهي ڪورونا جو... تو احتياط ناهي ڪيو....!“