هٿ تي موجود شھر
مون ڪجهہ دير هن ڏانھن ڏٺو ۽ پوءِ پنھنجو هٿ کولي ڏسڻ لڳس. مون ڏاڍي غور سان لڳاتار پنھنجي هٿ کي پئي ڏٺو.
پڇيائين، ”پنھنجي هٿ کي مسلسل ڇو پيو ڏسين! ڇا آهي تنھنجي هٿ تي؟“
ڪنڌ مٿي ڪرڻ کان سواءِ وراڻيم، ”منھنجي هٿ تي هڪ شھر آهي، جنھن ۾ ريکائن جي صورت ۾ بيشمار ڏنگيون ڦڏيون ۽ آڏيون ابتيون گهٽيون آهن!“
پڇيائين، ”ڇا پيو ڪرين تون هٿ جي لڪيرن وارين انھن گهٽين ۾؟“
پنھنجي هٿ ريکائن ۾ وڌيڪ غور سان ڏسندي وراڻيم، ”مان انھن گهٽين ۾ توکي پيو ڳوليان!“
پڇيائين، ”ڪڏهن کان پيو مون کي انھن گهٽين ۾ ڳولين؟“
هن ڏانھن ڏسڻ کان سواءِ چيم، ”تڏهن کان، جڏهن مون توکي پھريون ڀيرو ڏٺو هو...!“
حيرت سان چيائين، ”اڃان تائين نہ ڳولي سگهيو آهين!“
پنھنجي هٿ تان نظر هٽائڻ کان سواءِ وراڻيم، ”مان انھن آڏين ابتين گهٽين ۾ ڀلجي پيو آهيان!“
منھنجي هٿ کي پنھنجي هٿ ۾ جهلي پاڻ ڏانھن سوري چيائين، ”تنھنجي هٿ تي فقط ڏنگين ڦَڏين گهٽين جهڙيون ريکائون ناهن. آڱرين تي ڪيتريون ئي سڌيون لڪيرون بہ تہ آهن!“
مون پنھنجين آڱرين کي ڏسندي چيو، ”منھنجي آڱرين تي موجود سڌيون لڪيرون اهڙن رستن جيان آهن، جيڪي منھنجي هٿ تي موجود شھر کان ٻاھر ويندا آهن!“
هن پنھنجيون آڱريون منھنجي کُليل هٿ جي آڱرين مٿان رکندي چيو، ”مون ڏانھن ڏس!“
مان پنھنجي هٿ ريکائن ۾ ڀٽڪندو رهيس، هن کي ڳوليندو رهيس.
چيائين، ”تنھنجي هٿ تي موجود شھر جو سمنڊ تہ منھنجين اکين ۾ آهي. منھنجي اکين ڏانھن تہ ڏس نہ...!“
مون هن جي سمنڊ جھڙين نيرين اکين ڏانھن نہ ڏٺو.
هن ڊگهو ٿڌو ساھہ کنيو تہ، مون کي سندس ساھہ جو آواز طوفان جھڙو محسوس ٿيو.
مان هن کي پنھنجي هٿ جي لڪيرن ۾ ڳوليندو رهيس. ڪجهہ دير کان پوءِ مون ڪنڌ مٿي ڪري ڏٺو تہ هوءَ وڃي چڪي هئي!
مون پنھنجيون اکيون آليون ٿيندي محسوس ڪيون. ڪنڌ هيٺ ڪيم تہ، منھنجي هٿ تي موجود شھر مٿان بارش ٿيڻ لڳي