ڪفن موٽائي ڏيو
انھيءَ ٻڍڙي شخص ٻن سالن کان ڪجهہ وڌيڪ عرصو پھرين پنھنجي لاءِ ڪفن خريد ڪري رکيو هو. ڪجهہ مھينا اڳ جڏهن انھيءَ پوڙهي ماڻھوءَ وٽ کائڻ لاءِ ڪجهہ بہ نہ هو، تڏهن هن ساڳئي دڪان تي ڪفن واپس ڪري وڃي دال، چانور ۽ اٽو خريد ڪيو هو.
ڪفن دفن جي سامان واري انھيءَ دڪان تي ڪجهہ نہ ڪجهہ گراهڪ تہ اڳي بہ هر وقت موجود هوندا هئا پر وبا جي ڏينھن ۾، هاڻي انھيءَ دڪان تي ڪفن خريد ڪندڙن جي وڌيڪ رش هئي.
ٻيانوي سالن جي ٻڍڙي ماڻھوءَ کي لٺ جي سھاري تي بيھي پنھنجي واري جو ڪيتري دير تائين انتظار ڪرڻو پيو. جڏهن سندس وارو آيو تہ، ماسڪ پاتل دڪاندار پوڙهي ڏانھن ڏسندي چيو، ”جلدي ٻڌايو سائين، توهان کي ڇا کپي؟“
پوڙهو شخص ڪجهہ ڳالھائڻ کان اڳ ۾ ٿورو کنگهيو تہ، دڪاندار ڇرڪي پوئتي ٿي ويو. ٻڍڙي جي پٺيان پنھنجي واري جي انتظار ۾ بيٺل ماڻھن ۾ پوڙهي شخص جي کنگهڻ سبب پريشاني ۽ بيچيني پکڙجي وئي.
دڪاندار پري کان ئي تڪڙ ۾ وري پڇيو، ”جلدي ٻڌايو ڇا کپي؟“
پوڙهي شخص پنھنجي ڪلھي تان بوڇڻ لاهي، بوڇڻ جي ڪُنڊ ۾ ٻَڌل ڪجهہ نوٽ ڪڍيا ۽ کنگهندي چيو، ”مان ٻہ سال اڳي پنھنجي لاءِ خريد ڪيل ڪفن ڪجهہ مھينا اڳ ۾ موٽائي ڏئي ويو هئس. مون کي اهو ڪفن واپس گهرجي.“
دڪاندار بيزاريءَ ۽ ڪاوڙ منجهان وراڻيو، ”خبر ئي نٿي پوي تہ توکي مرڻو بہ آهي يا ناهي مرڻو.... !“
پوڙهي شخص وڏا ساھہ کڻندي چيو، ”سرڪار پاران امداد ۾ ملندڙ رقم وٺڻ لاءِ رش ۾ وڃي ڦاٿو هئس. چيڀاٽجي اڌ مئو تہ اتي ئي ٿي پيو هئس، هاڻي وري بخار سان گڏ ساھہ مُنجهڻ لڳو آهي!“ ٻيانوي سالن جي ٻڍڙي شخص مُٺ ۾ پيل نوٽَ ڪائونٽر تي رکندي پنھنجي ڳالھہ جاري رکي، ”لڳي ٿو تہ اها امدادي رقم منھنجو سِرُ کڻندي. سرڪاري امداد جا هي پئسا توهان کڻو ۽ مون کي منھنجو ڪفن موٽائي ڏيو.... !“