شاھہ زمان جو ڊرائنگ روم
پڇيائين، ”مون کي سڃاڻين ٿو؟“
مون سندس چھري ۾ نھاريو ۽ انڪار سان ڪنڌ لوڏيم.
هن پنھنجي بوسڪيءَ جي قميص جي ڪالر کي ٺيڪ ڪندي چيو، ”ٿورو غور ڪر.“
مون غور سان سندس چھري ڏانھن ڏسندي وراڻيو، ”معاف ڪجو، مان توهان کي نٿو سڃاڻان.“
هن پنھنجي اکين تان قيمتي چشمو لاهيندي چيو، ”ڀلا هاڻي ڏس، سڃاتئي؟“
مان ڪجه دير هن ڏانھن ڏسندو رهيس.
هو منھنجي سامھون خاموش بيٺو مرڪندو رهيو.
چيم، ”توهان جو چھرو تہ ڪجهہ ڏٺل لڳي ٿو پر...“
هن ٽھڪ ڏئي ٻانھون کوليندي وراڻيو، ”اڙي مان شاھہ زمان آهيان!“
مون هن کي ڀاڪر ڀائيندي چيو، ”اڙي شاهو.... !“
ڀاڪر پائڻ کان پوءِ هن منھنجي ٻانھن ۾ هٿ وڌو ۽ ڀرسان بيٺل ڊبل ڪيبن گاڏيءَ ڏانھن وڌيو تہ، گاڏيءَ جي ڀرسان بيٺل گارڊ دروازو کوليو.
شاھہ زمان مون کي گاڏيءَ ۾ ويھڻ لاءِ چيو تہ، مان هن سان انڪار نہ ڪري سگهيس، جو هو منھنجي ننڍپڻ جو دوست هو.
اسان ٻئي پرائمري اسڪول ۾ گڏ پڙهيا هئاسين. پرائمري کان پوءِ هو وڌيڪ پڙهڻ لاءِ ڪراچيءَ هليو ويو، جتان پوءِ هن کي سندس والد اعلي تعليم حاصل ڪرڻ لاءِ پرڏيھہ موڪلي ڇڏيو هو. پرائمري اسڪول کان پوءِ اڄ اسان جي اوچتو پھرين ملاقات ٿي هئي. وچ ۾ وڏو زمانو گذري ويو هو، جنھن ڪري اڄ مان هن کي سڃاڻي نہ سگهيو هئس.
شاھہ زمان ڏانھن ڏسندي پڇيم، ”ڪيڏانھن پيو کنيو ھلين مون کي؟“
مرڪي چيائين، ”فلحال تہ گهر پيا هلون، پوءِ ڪنھن محفل ۾ هلي وينداسين....“
سندس محل نما گهر جي ڊرائنگ روم ۾ داخل ٿياسين تہ سامھون واري ديوار تي پئي، جنھن تي شڪار ڪيل جانورن جون مينڍيون ۽ شاھہ زمان جي وڏن جون پراڻي زماني جون يادگار بندوقون ٽنگيل هيون. ٻين ديوارن ڏانھن نظر ڦيريم تہ مون کي بيحد خوشي ٿي، جو ڪيترن ئي قيمتي شوپيسز ۽ پينٽنگز سان گڏ هڪ بڪ شيلف بہ موجود هو.
مان اٿي وڃي بڪ شيلف جي ڀرسان بيٺس ۽ هڪ ڪتاب کڻي ڏسندي چيم، ”شاهو، تنھنجو خانداني شوق تہ هٿيارن سان کيڏڻ ۽ شڪار ڪرڻ هجي ها پر مون کي خوشي ٿي آهي تہ، تو هٿيارن بدران ڪتابن سان دوستي ڪئي آهي!“
شاھہ زمان جو ٽھڪ ٻڌي ڪنڌ ورائي هن ڏانھن ڏٺم تہ، هو جديد دور جي هڪ بندوق کي صاف ڪري رهيو هو. ٽھڪ ڏيڻ کان پوءِ مُرڪي چيائين، ”مون اڄ تائين انھن ڪتابن مان ڪنھن ڪتاب کي کولي بہ ناهي ڏٺو. شوقَ تہ منھنجا بہ اهي ساڳيا ئي شڪارن ۽ هٿيارن وارا آهن، ڪتاب تہ مڙئي ڊرائنگ روم جي سجاوٽ خاطر رکيل آهن!“