ڪٽھڙي ۾ بيٺل عورت
پوليس آفيسر عورت جي ايف آئي آر داخل ڪرڻ کان انڪار ڪندي چيو، ”توسان ڏاڍائي ڪندڙ اسان کان وڌيڪ ڏاڍو آهي!“
عورت انساني حقن لاءِ ڪم ڪندڙ تنظيم جي اڳواڻ وٽ وڃي دانھن ڏني.
انساني حقن لاءِ ڪم ڪندڙ تنظيم جي اڳواڻ وراڻيو، ”اڄڪلھہ اسان عورتن جي حقن بابت سيمينار ڪرائڻ جي تيارين ۾ مصروف آهيون، تنھن ڪري هن وقت اسان تنھنجي ڪابہ مدد نٿا ڪري سگهون.“
عورت هڪ اديب وٽ پھچي ظلم خلاف آواز اٿارڻ لاءِ عرض ڪيو.
اديب عورت ڏانھن اڻ وڻندڙ نظرن سان ڏسندي چيو، ”مان رومانوي داستان لکندو آهيان. ظلم خلاف آواز اٿارڻ منھنجو ڪم ناهي!“
عورت هڪ شاعر وٽ پھچي ظلم خلاف آواز اٿارڻ لاءِ گذارش ڪئي.
شاعر وراڻيو، ”مان پنھنجي محبوب جي اکين ۽ ادائن تي غزل لکڻ لاءِ سوچي رهيو آهيان. مھرباني ڪري منھنجي تخليقي عمل ۾ رخنو نہ وجهہ.“
عورت هڪ دانشور کي وڃي دانھن ڏني.
دانشور چيو، ”مان اجتماعي معاملن تي پنھنجي خيالن جو اظھار ڪندو آهيان. انفرادي مسئلن تي سوچي پنھنجو وقت وڃائڻ نٿو چاهيان.“
عورت هڪ سياستدان وٽ پھچي ظلم خلاف ڳالھائڻ لاءِ چيو.
سياستدان وراڻيو، ”مون وٽ تنھنجي لاءِ وقت ناهي. اڄڪلھہ مان اقتدار جي ڪرسي حاصل ڪرڻ جي ڪوشش ۾ مصروف آهيان.“
عورت حڪمران جي خدمت ۾ حاضر ٿي ظلم جو داستان بيان ڪيو.
حڪمران وراڻيو، ”مون وٽ تنھنجي لاءِ وقت ناهي. اڄڪلھہ مان اقتدار جي ڪرسي بچائڻ جي ڪوشش ۾ مصروف آهيان.“
عورت عدالت ۾ پھچي انصاف جو در کڙڪايو.
منصفَ عورت سان ڏاڍائي ڪندڙ کي گرفتار ڪري عدالت ۾ پيش ڪرڻ جو حڪم ڏنو.
عدالت جي ڪٽھڙي ۾ بيٺل عورت منصف ڏانھن ڏسندي عرض ڪيو، ”مون سان انصاف تڏھن ٿي سگهندو، جڏهن ڏاڍائي ڪندڙ ظالم سان گڏ، سماجي سطح تي مون سان ناانصافي ڪندڙ سڀئي ماڻھو عدالت جي ڪٽھڙي ۾ بيھاريا ويندا.“
عورت جي ڳالھہ ٻُڌي منصف سوچ ۾ پئجي ويو.