چنڊ، چڪور ۽ سُندري
سُندريءَ مرڪي وراڻيو، ”منھنجي چوڻ سان چنڊ پنھنجي مدار تي ڦِرڻ ڇڏي تہ نہ ڏيندو!“
چڪور چيو، ”تنھنجي چوڻ سان تہ موسمون تبديل ٿي سگهن ٿيون، ستارا آسمان تان لھي ڌرتيءَ تي وڇائجي سگهن ٿا، گلَ ۽ پوپٽَ پنھنجا رنگ تبديل ڪري سگهن ٿا، پھاڙَ پنھنجي جاءِ تان سُري سگهن ٿا، آبشار انڊلٺ جھڙا رنگ اختيار ڪري سگهن ٿا!“
سُندريءَ حيرت سان پڇيو، ”اهو سڀ ڪجهہ ڪيئن ممڪن آهي!“
چڪور وراڻيو، ”جيڪڏهن اهو سڀ ڪجهہ ممڪن نہ هجي ها تہ، مان چنڊ کي هڪ هنڌ بيھارڻ لاءِ توکي نہ چوان ها!“
سندري سوچ ۾ پئجي وئي.
چڪورَ چيو، ”تون پنھنجي سامھون موجود آبشار کي چئي ڏس.“
سُندريءَ سامھون ڏسي رڙ ڪئي، ”آبشار... انڊلٺ جھڙو ٿي ڏيکار....!“
واديءَ مان اڃان سُندريءَ جي آواز جو پڙاڏو ختم ئي نہ ٿيو تہ، آبشار جو پاڻي انڊلٺ جي ستن رنگن ۾ بدلجي ويو!
سندري حيران ٿي وئي.
چڪور پنھنجي گذارش کي ورجايو، ”سندري، مھرباني ڪري تون چنڊ کي چئو تہ هڪ هنڌ بيھي، جيئن مان سِڌو چنڊ تائين پھچي سگهان.“
سُندريءَ مُرڪي وراڻيو، ”ها، مان رات جو چند کي چونديس تہ هڪ هنڌ بيھي رهي.“
رات جو چنڊ کڙيو تہ، سُندريءَ چنڊ ڏانھن ڏسي رڙ ڪئي، ”او چنڊ...! هڪ هنڌ بيھي رھہ... جيئن تنھنجو عاشق... چڪور سڌو تو تائين پھچي سگهي!“
چنڊ هيٺ لھي سندريءَ جي چھري جي سامھون پھچي چيو، ”منھنجا عاشق تہ بيشمار آهن پر... مان فقط توتي عاشق آهيان.“