بندرا نِيرُو
نيرو بانسري وڄائيندو رهيو.
بي سمجهہ معصوم نياڻين کي اغوا ڪري انھن سان ڏاڍائي ڪرڻ کان پوءِ، کين قتل ڪري سندن لاش اڇلائڻ جا واقعا وڌي ويا.
نيرو بانسري وڄائيندو رهيو.
ڪيترين ئي بي گناھہ عورتن تي بدڪاريءَ جا الزام مڙهي کين ماريو، ڪُٺو ۽ ڳڀا ڳڀا ڪيو پئي ويو.
نيرو بانسري وڄائيندو رهيو.
رستي ويندڙ انسانن کي سلطنت جي سپاهين بنا ڪنھن ڏوھہ جي نشانو بڻائي مارڻ شروع ڪيو. سندن وارث ريھاٽ ڪري ماتم ڪندا رهيا.
نيرو بانسري وڄائيندو رهيو.
سلطنت جي سرڪاري زمينن تي قبضا ٿيندا رهيا. قبضو ڪندڙن هٿان گهٽيون، شاهراهون، راندين جا ميدان ۽ قبرستان بہ محفوظ نہ رهيا.
نيرو بانسري وڄائيندو رهيو.
نوجوانن کي کنڀي گم ڪيو پئي ويو. ڪنھن بہ اداري کنڀجي ويل ماڻھن جي ذميواري قبول نہ پئي ڪئي. خبر نٿي پئي تہ، کنڀي گم ڪيل ماڻھن کي زمين ڳھي وئي يا آسمان کائي ويو.
نيرو بانسري وڄائيندو رهيو.
پڙهيل لکيل بيروزگار نوجوان زندگيءَ کان مايوس ٿي خودڪشيون ڪندا رهيا.
نيرو بانسري وڄائيندو رهيو.
ڳرا ٽيڪس مڙهي رعايا جي چيلھہ چٻي ڪئي وئي. سلطنت ۾ هر طرف بک، بدحالي، مصيبتون، پريشانيون، بيماريون ۽ وبائون پکڙجي ويون.
نيرو بانسري وڄائيندو رهيو.
عدالتن بدران طاقتور سردارن جرڳا ڪري ماڻھن تي ڏنڊ مڙهڻ ۽ سزائون ڏيڻ شروع ڪيون ۽ اهي سردار ڏوهارين جي پٺڀرائي بہ ڪندا رهيا.
نيرو بانسري وڄائيندو رهيو.
خلق جو جيئڻ جنجال ٿي ويو تہ، سلطنت ۾ هر طرف کان رڙين، ريھن، واڪن ۽ پاراتن جا آواز گونجڻ لڳا.
نيروءَ پنھنجي چپن تان بانسري ٿوري پاسيري ڪري، سخت ڪاوڙ منجهان رڙ ڪئي، ”مان اهي سڀ آواز نٿو ٻڌڻ چاهيان!“
نيروءَ جي چوڌاري ڪيترائي ننڍڙا بندرا نيرو موجود هئا. انھن سڀني ننڍڙن بندرن نيرُن، نيروءَ کان وڌيڪ وڏي آواز سان بانسريون وڄائڻ شروع ڪري ڇڏيون!