ساڳيو رستو
شام جو پُٽ ننڊ مان جاڳيو تہ پنھنجي سمارٽ فون کڻي ويھي رهيو. ماءُ مھيني کان پوءِ آيل پُٽ منجهان اکيون ئي نہ ٿي ڪڍيون پر پُٽَ جون اکيون مسلسل پنھنجي سمارٽ فون جي اسڪرين تي کُتل هيون. ڪنھن مھل هن واٽس ايپ تي پنھنجي شھري محبوبا کي ميسيج پئي ڪيا تہ ڪنھن مھل فيس بڪ تي سندس تصويرون ڏسي پنھنجيون اکيون پئي ٺاريون.
ماءُ، پُٽ جي واندي ٿيڻ جو انتظار ڪندي رهي. گهڻي دير کان پوءِ پُٽ موبائيل فون تان نظر کنئي تہ ماءُ ڊگهو ساھہ کڻي چيو، ”پُٽَ، اڳي اٺين ڏينھن ايندو هئين، پوءِ پندرهين ڏينھن اچڻ شروع ڪَيُئي پر هن ڀيري اچڻ ۾ سڄو مھينو لائي ڇڏيئي!“
پُٽَ ڪجهہ سوچي وراڻيو، ”امان، ڳوٺ اچڻ جو رستو هاڻي ڊگهو ٿي ويو آهي!“
ماءُ حيرت سان پڇيو، ”شھر ڏانھن ويندڙ رستو تہ ساڳيو ئي آهي، هاڻي اهو رستو ڊگهو ڪيئن ٿي ويو پُٽ!؟“
پُٽ، ماءُ جي ڳالھہ جو ڪو جواب ڏيڻ بجاءِ، چانھہ جي فرمائش ڪئي ۽ پنھنجي موبائل فون کڻي وري مصروف ٿي ويو.
ماءُ چانھہ ٺاهڻ وئي تہ پُٽ جي موبائيل فون تي سندس شھري محبوبا جو فرمائشي ميسيج آيو، ”اڄ رات مون کي ڊنر لاءِ وٺي هلجانءِ.“
ماءُ چانھہ کڻي ڪمري ۾ داخل ٿي تہ پُٽ شھر وڃڻ جي تياري ڪري چڪو هو. هن ماءُ کان چانھہ جو ڪپ وٺڻ کان سواءِ چيو، ”مان شھر واپس پيو وڃان.“
ماءُ جي دل اداس ٿي وئي. ڏُک سان چيائين، ”مھيني کان پوءِ آيو آهين، هڪڙي رات بہ نٿو رهين!“
پُٽ وقت ڏسندي وراڻيو، ”مون کي تمام ضروري ڪم آهي امان. وڃڻو ئي پوندو.“
ماءُ فڪرمنديءَ سان چيو، ”دير ٿي وئي آهي پُٽ. چوين ٿو تہ رستو بہ ڊگهو ٿي ويو آهي. صبح جو وڃجانءَ.“
پُٽ پنھنجو سفري بيگ کڻي دروازي ڏانھن ويندي چيو، ”ڳوٺ اچڻ جو رستو ڊگهو ٿي ويو آهي امان، شھر واپس وڃڻ جو رستو ڊگهو ناهي ٿيو.“