ڪَرب
سندس ويجهو وڃي شفقت سان پڇيم، ”ڇا ڳالھہ آهي بابلا، ڇو پئي روئين؟“
هن ڪنڌ کڻي مون ڏانھن ڏٺو ۽ ڪو جواب ڏيڻ بجاءِ وري ڪنڌ هيٺ ڪري ڇڏيائين. سندس اکين منجهان لڳاتار لڙڪ وهندا رهيا.
پڇيم، ”ڪاليج جي ڪنھن شاگرد تنگ ڪيو اٿئي؟“
هن انڪار سان جهڪيل ڪنڌ لوڏيو.
پڇيم، ”ڪنھن استاد دڙڪو ڏنو اٿئي؟“
هن ڪنڌ مٿي ڪرڻ کان سواءِ وراڻيو، ”نہ سر.“
پڇيومانس، ”تہ پوءِ ڇو پئي روئين بابلا؟“
هن هڪ دٻيل سڏڪو ڀريو ۽ ڪنڌ مٿي ڪري منھنجي چھري ڏانھن ڏسندي چيائين، ”اڄ بابا ڏاڍو ياد پيو اچي!“
” اوه...“ همدرديءَ ۽ پيار سان سندس مٿي تي هٿ رکندي پڇيم، ”ڪڏهن گذاري ويو آهي؟“
سڏڪا ڀريندي چيائين، ”بابا تہ جيئرو آهي سر... پر....“
هڪدم پڇيم، ”پر ڇا!؟“
لڙڪ لاڙيندي چيائين، ”بابا ٻي شادي ڪرڻ کان پوءِ ڪڏهن بہ واپس اسان جي گهر ناهي آيو. مون پنجن سالن کان بابا کي ناهي ڏٺو... !“
هن ٻيھر ڪنڌ هيٺ ڪري ڇڏيو ۽ پنھنجي وات تي هٿ رکي سڏڪن جي آواز کي روڪڻ جي ڪوشش ڪرڻ لڳي.
سندس مٿي تي هٿ رکي چيم، ”نہ روءُ بابلا!“
هن ڪنڌ مٿي ڪري منھنجي مُنھن ڏانھن ڏسي، نھايت ڪَرب منجهان سُڏڪندي چيو، ”سر... جن جا پيئر مري ويندا آهن، انھن جي قبر تہ هوندي آهي. مون وٽ تہ پنھنجي پيءُ جي قبر بہ ناهي، جتي وڃي مان هن لاءِ روئي سگهان.... !“