ڪمرو نمبر ستون
اهڙي صورتحال سبب ڪمري نمبر پنجين ۾ ويھندڙ وڏو صاحب خوف جو شڪار ٿي ويو. هو ڪمرو نمبر ستون خالي ڪرائي انھيءَ ۾ وڃي ويٺو. سوچيائين، ’جيڪڏھن ڪمري نمبر پنجين ۾ ويٺل شخص مري ويو تہ، هو ڪمري نمبر ڇھين ۾ ويٺل ماڻھوءَ جي مرڻ کان اڳ ۾ ئي اها آفيس ڇڏي هليو ويندو.‘
ڪمرو تبديل ڪرڻ کان پوءِ، ٻئي ڏينھن تي صبح سان هڪ قدآور شخص اندر آيو تہ، صاحب انھيءَ کان ڪم پڇڻ بجاءِ گهنٽي وڄائي. پٽيوالو اندر آيو تہ صاحب سخت ڪاوڙ منجهان پٽيوالي ڏانھن ڏسندي چيو، ”هي شخص بنا اجازت جي اندر ڪيئن آيو آهي!؟“
پوڙهي پٽيوالي پنھنجِي ٿلھن شيشن وارِي عينڪ لاهي صاف ڪندي ادب سان وراڻيو، ”سر، مون تہ ڪنھن کي توهان جي ڪمري ۾ ايندي ناهي ڏٺو.“
صاحب، پوڙهي پٽيوالي تي سخت ڪاوڙ جو اظھار ڪندي چيو، ”هاڻي تون انڌو ٿي ويو آهين. تنھنجي نوڪري ختم ڪرڻي پوندي. گيٽ آئوٽ!“
پوڙهي پٽيوالي جون اکيون آليون ٿي ويون. هن پنھنجِي ٿلھن شيشن واري عينڪ کي ڏک سان ڏٺو ۽ ڪمري مان ٻاهر نڪري ويو.
صاحب سخت ڪاوڙ منجهان سامھون بيٺل شخص ڏانھن ڏسندي پڇيو، ”تون ڪنھن جي اجازت سان اندر آيو آهين!؟“
قدآور شخص سنجيدگيءَ سان وراڻيو، ”مون کي ڪنھن وٽ وڃڻ لاءِ اجازت جي ضرورت ناهي هوندي.“
صاحب وڌيڪ ڪاوڙ سان چيو، ”ڪير آهين تون!؟“
قدآور شخص وراڻيو، ”مان اهو ئي آهيان، جيڪو هن آفيس جي چئن ماڻھن کي پاڻ وٺي ويو هو.“
صاحب انتھائي حيرت ۽ ڪاوڙ سان رڙ ڪئي، ”ڇا...!؟“
قدآور شخص وراڻيو، ”ڪمرو نمبر تبديل ٿيڻ سان دنيا مان وڃڻ جو وقت تبديل ناهي ٿيندو.“